آیات قرآن در مورد امام علی

به کاتبان و نویسندگانى اعتماد داشته باش که در میان مردم آثارى نیکو گذاشته، و به امانت‌دارى از همه مشهورترند، که چنین انتخاب درستى نشان دهنده خیرخواهى تو براى خدا، و مردمى است که حاکم آنان هستی. براى هر یک از کارهایت سرپرستى برگزین که بزرگى کار بر او چیرگى نیابد،

این‌که این دعا را حضرت خضر به امیر المؤمنین تعلیم داده دلیلی وجود ندارد؛این دعا یکی از گنجینه‌های الهی بوده است که گویا تا زمان امام علی(ع) مخفی بوده و توسط ایشان به مردم ارائه شده است.

حضرت می فرماید: منحرفان؛ شیطان را معیار کار و محل اعتماد خود گرفتند، و شیطان نیز آنها را شریک خود قرار داد و در دل‌هاى آنان تخم شقاوت نهاده و جوجه‌هاى خود را در درونشان پرورش داد با چشم‌هاى آنان می‌نگریست و با زبان‌هاى آنان سخن می‌گفت.

حضرت در این بیان نورانی توصیه به گفتن سخن حق و رفتار از روی عدل می کند و می فرماید: همه به این امورات نیازمندیم و اگر عنایت الهی نباشد انسان دچار خطا می شود ولی این به معنی ثابت شدن خطا برای حضرت نیست.

سید رضى در جمع‏ آورى سخنان امام علی روشى مخصوص به خود داشته است و آن این‌که وى، بناى نوشتن و جمع‌آورى مجموع سخنان علی را نداشته، به همین جهت، از بین منابع فراوانى که داشته، قسمت‌هایى را گل‌چین نموده است.

در مواردی همچون راهنمایی جامعه در انتخاب رهبرانی با فضیلت، ممکن است که این فضایل برای عموم بیان شود، بدون آن که نشانی از تکبر در گوینده وجود داشته باشد.

این حدیث را مخالفان طراحی کردند تا موضوع (من آذاها فقد آذانی) را از خلفا به علی (ع) منصرف کنند. و آن همه اذیت و آزاری را که بعد از پیامبر (ص) نسبت به حضرت فاطمه مرتکب شده بودند، از ذهن مردم منصرف کنند.

عدالت و رعایت حقوق مدنی اقلیت ها از سوی حضرتشان چیز تعجب آوری نیست و گرنه آن حضرت می توانست بدون‌ مراجعه‌ به‌ محکمه، زره‌ خویش‌ را از آن مرد بگیرد.

انبیا و ائمه مامورند که عقاید باطل را از بین ببرند و ارزش­ها و عقاید الاهی را جایگزین نمایند؛ از این رو، این مأموریت الاهی، پرتاب کردن بت ها را که مظاهر شرک هستند، توسط پیامبر اسلام (ص) و امام علی (ع) می طلبید.

آنچه از روایت یاد شده استفاده می شود، نفی اصل استقبال - که سنتی در میان مسلمانان است- نمی باشد، بلکه نهی امام (ع) متوجه روش، علت و انگیزه های استقبال دهقانان از آن حضرت است.

عبارت "أثرم" و "بی دندان" نیز لزوماً توهین آمیز نبوده و در جامعه آن روز، بسیاری از افراد، لقبی متناسب با چهره ظاهری خود داشتند، بدون آن که آن لقب، توهین آمیز تلقی شود که نمونه آن را می توان در لقب "أشتر" برای "مالک" مشاهده کرد.

حضرت علی تازیانه به دوش اهل بازار را نصیحت به رعایت اموری می کردند و در هیچ یک از آنها این مطلب وجود ندارد که حضرت (ع) کسی را در بازار تعزیر نمودند.