انتظار

انسان به حسب ویژگی‌های فطری، همواره برای رهایی از ستم و ظالم، با تکیه‌ بر امید به منجی می‌کوشد به نتیجه برسد و طبق آموزه‌های اسلامی، در دوران ظهور و حکومت جهانی امام عصر علیه‌السلام، به این خواسته خود می‌رسد.

 اعتقاد به ظهور منجی، از ابتدای خلقت تا به امروز میان همه مکاتب دینی و غیر دینی مطرح بوده است و همه به ظهور او امید دارند.

بی‌شک آرمان امام راحل که با شکل‌گیری انقلاب اسلامی محقق شد ماهیت اصلی مفهوم انتظار را تبیین و برداشت‌های ناپخته و غیر مرتبط پیرامون وظایف قاطبه مسلمین و شیعیان در  عصر غیبت تا ظهور مهدی موعود را به چالش کشید.

اگرچه انتظار، حالتی روانی و نفسانی است، اما در صورتی می‌تواند از افضل اعمال محسوب شود که همراه با تلاش برای تغییر و پیشرفت باشد.

آرزوهای هر شخص، آینه‌ای از ویژگی‌های شخصیتی آن شخص محسوب می‌شود که سطح بینش، امیال و دغدغه‌های او را نمایان می‌کند.

هرچند امید در رشد انسان اهمیت والایی دارد، ولی نباید موجب افتادن در وادی امیدهای کاذب شود.

منجی‌باوری، دستاوردهای تربیتی فراوانی برای فرد و جامعه به دنبال دارد. ایجاد روحیه امید و امیدواری، الگوسازی و تشویق به توبه از گناهان، از جمله رویکردهای تربیتی باور به ظهور مهدی موعود است.

-اگر انقلاب اسلامی را در جهت مقدمه سازی ظهور حضرت حجت تفسیر می‌کنند بدین خاطر است که ملزومات تحقق تمدن نوین اسلامی و حکومت جهانی مهدی موعود را محقق سازد.

مستشرقان غربی، ظهور مهدی موعود را یک اصل اساسی و بنیادین تحول‌ساز شمرده و دیدگاه‌های مختلفی را در این حوزه ارائه داده‌اند.

منتظر واقعی، در گذشته متوقف نمی‌شود و زندگی خود را به آینده موکول نمی‌کند؛ بلکه از زمان حال به‌خوبی استفاده می‌کند.

مسئله شناخت، از مهم‌ترین مسائل در افزایش امید به مهدویت، و در نتیجه افزایش سلامت روان در جامعه است.

انتظار موعود و مصلح جهانی، عقیده‌ای متفاوت را برای منتظران رقم می‌زند و موجب می‌شود تا دست روی دست نگذارند و برای آبادی جهانی نو و عاری از ظلم و ستم، امیدوارانه و با جدیت تمام اقدام کنند.