انتظار

در حکومت مهدوی، از مهم‌ترین شاخصه‌ها، عقلانیت و منطق است که نتیجه بعثت همه انبیا و اولیای الهی است.

اگر جوامع اسلامی فاکتورهای مهم انتظار پویا را در سبک زندگی فردی و اجتماعی خود بارورسازی می‌کردند، بیداری اسلامی به شکل صحیح آن اتفاق می‌افتاد و کشورهای استکباری به خود اجازه زورگویی به آنها را نمی‌دادند.

منتظر واقعی اگرچه هر روز لحظه وصال را انتظار می کشد، اما در زمان انتظار، هر لحظه با محبوب و دلبر خود زندگی می‌کند.

باورهای مثبتِ ظهور مصلح می‌تواند آینده فرد را تغییر دهد و از فساد و تباهی نجات دهد.

از نتایج و دستاوردهای امیدآفرین در فرهنگ مهدوی، پیروزی حق بر باطل و نصرت الهی، و فراگیر شدن رحمت و کرم الهی در جهان است.

مصیبت و رنج در زندگی انسان، امری طبیعی و گریز ناپذیر است. با امید به ظهور می‌توان از سختی بلایا و رنج‌های آخرالزمان، با شادابی و موفقیت عبور کرد.

برپایی عدالت جهانی، فراگیر شدن امنیت و آرامش، رعایت حقوق شهروندی و رونق گرفتن حیات طیبه، با شکل‌گیری دولت کریمه امام مهدی علیه‌السلام محقق خواهد شد.

معنی انتظار ظهور این نیست که بنشینیم و منتظر بمانیم تا حضرت تشریف آورده و کارها را خودشان به تنهایی و با اعجاز پیش ببرند؛ بلکه شیعه خود نیز باید در این مسیر تلاش نموده و به تکالیفش عمل نماید.

خودسازی برای دوستدار و امیدوار به سربازی امام زمان علیه‌السلام، شایسته و بایسته است.

مهدی موعود، تنها امید وعده‌داده‌شده است که انتظار ظهور آن منجی عالم بشریت، موجب رشد، حرکت و پویائی افراد و جامعه می‌شود.

هرچند در دین اسلام توصیه شده که به غیر خداوند، امید نداشته باشید، اما این نهی، مربوط به نگاه مستقل به غیرخداوند است. امید به ظهور منجی، در حقیقت امید به وعده حتمی پروردگار و در امتداد امید به خداوند است.

چه بسیار اشخاصی که مرکز توجه، دلبستگی و امید مردم هستند. در بین پناهگاه‌های عالَم، پیامبر اسلام و امامان علیهم‌السلام در رأس قرار دارند، اما امید خود ایشان، ظهور منجی و توجه آنان به رسیدن منتقم و اصلاح‌گر آخرین است.