فحش و ناسزا،

اسلام، ناسزا و توهین به دیگران برای رسیدن به اهداف را ممنوع دانسته و آن را تلاش بیهوده انسان‌های عاجز دانسته است؛ بنابراین استدلال‌های اسلام برای هدایت، توهین و ناسزا نخواهد بود.

اساساً فحش و ناسزا، کاری قبیح و زشت است لذا انسان مؤمن فحّاش و ناسزاگو نیست. علاوه بر این؛ ناسزا موجب می‌شود که طرف مقابل هم ناسزا بگوید. دشنام در اثر نبودن منطق و در اثر زبونى است شخص تا می‌تواند لازم است طرف را با منطق مجاب نماید.

البته، این فحش نیز نباید مانند فحش طرف مقابل بوده و تهمت روابط نامشروع را به مادر طرف مقابل وارد کند؛ زیرا در این صورت، خودش باید شلاق بخورد، بلکه مراد از فحش اجازه‌ داده شده در این روایت، ناسزا گفتن به اندازه‌ای است که دیگران را به روابط نامشروع متهم نکند.

اگر در درون به صورت خطورات ذهنی و نفسانی باشد، و خود شخص هم از این عملکرد ذهنی ناراحت باشد و جنبۀ عملی و عینی پیدا نکند، بیشتر علمای اخلاق و فقها – با استناد به روایاتی مانند حدیث رفع - آن را گناه نمی دانند.

امام زمان (عج) شاهد همه اعمال و رفتار ما هستند اگر بخواهیم که امام از دست ما ناراحت نشوند، باید مواظب باشیم وقتی از دست کسی ناراحت شدیم خودمان را کنترل کنیم و به او و پدر و مادرش فحش ندهیم .

شیعه پیرو امام علی است که به پیروان خود دستور می داد: من خوش ندارم که شما دشنام دهنده باشید، امّا ای کاش کردارشان را یادآور می شدید و حالات آنان را بیان می کردید.

فحش و ناسزا، از گناهانی بوده که جنبۀ خارجی دارد؛  اگر در درون به صورت خطورات ذهنی و نفسانی باشد، و خود شخص هم از این عملکرد ذهنی ناراحت باشد و جنبۀ عملی و عینی پیدا نکند، بیشتر علمای اخلاق و فقها – با استناد به روایاتی مانند حدیث رف - آن را گناه نمی دانند.