کدام امام تقیه کرد

جابر بن یزید جعفی از ناقلان برتر حدیث شیعه می باشد.

امام صادق فرمود: بر تو باد به تقواى خدا و ورع و کوشش و راستى گفتار و اداء امانت و حسن خلق و نیکى با همسایه. و مردم را با غیر زبان به مذهب خود دعوت کنید (یعنى رفتار شما شیعیان باید طورى باشد که مخالفینتان بگرویدن مذهب شما مایل شوند) و زینت ما باشید.

رفتار امام درست است، زیرا وظیفه آدمی در آن شرایط دروغ گفتن است نه راست گفتن و اگر راست بگوییم کار اشتباهی انجام داده‌ایم.

تقیه موارد محدود و خاصی دارد شاگردان واقعی امام، تقیه را از غیر تقیه باز می شناختند و با روایات واقعی ائمه اهل بیت آشنا بودند، حتی لحن گفتار امام در مورد تقیه با لحن گفتارش در غیر مورد تقیه كاملاً تشخیص می دادند.

پیامبر سه سال از دعوت خود را در مكه با تقیه گذراند لذا اگر در تقیه نكوهشی هست مربوط به فردی است كه آزادیها را از امامان شیعه سلب می كردند، نه بر آنها كه سعی در حفظ آرامش و وحدت مسلمین داشتند.

اگر کار به جایی رسید که اصل دین در معرض نابودی قرار گرفت یا پای گناهانی، مثل ریختن خون مؤمن و یا مبارزه با اولیای خدا در میان آمد، تقیه در این موارد حرام است، سخن حضرت در این حدیث ناظر به این موارد است که تقیه روا نیست.

قرآن صریحاً به مسلمانان دستور می  دهد كه در مواردی از در تقیه وارد شوند چنان كه می  فرماید: «إلّا أن تتقوا منهم تقاة».

اگر امام تقیه نمی کرد به دیگر وظایف خود نمیتوانست بپردازد. او به صورت آرام و بدون درگیری، و احیاناً مماشمات لفظی با گروه مخالف، حقایق را بیان می کرد و از این طریق افراد آماده را آگاه می ساخت.

از اوزاعی نقل شده است که زمانی‌که سر امام حسین آورده شد، مردی از شام بلند شده، و امام حسین و پدرشان را لعن و نفرین کرد؛ واثله صحابی بلند شد و قسم یاد کرد که پس از شنیدن حدیث کساء از پیامبر اکرم، همیشه حب اهل بیت را داشته‌ام و ماجرای آیه تطهیر را نقل کرد؛ گفته شده که اوزاعی در فضائل، غیر از این حدیث نقل نکرده است. از زهری نیز در فضائل، فقط یک حدیث نقل شده است و علت آن ترس از بنی‌امیه بود.