خلاصه: پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در تنھایی نمازھایی بسیار طولانی می خواند. و در شب زندہ دار بود، اما ھنگام اقامت نماز جماعت حال دیگران را رعایت می کرد و نماز را با اختصار می خواند.
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) بیش از همه عاشق نماز بود و وی نماز را خیلی دوست می
داشت و می
فرمود که دلم می
خواهد بیشتر در نماز بایستم، اما هنگامی که در نماز صدای گریه کودکی را می
شنیدند؛ از تصمیم خود منصرف می
شدند و نماز را کوتاه می
کردند تا مادرش به کودک رسیدگی کند، علاوه بر این برای مراعات حال پیرمردان نماز را طولانی به جا نمی
آوردند تا آنان اذیت نگردند.
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) درگاہ خداوند متعال اینقدر راز و نیاز می
کرد که خداوند متعال به وی فرمود: قُمِ اللَّيْلَ إِلَّا قَلِيلًا نِصْفَهُ أَوِ انقُصْ مِنْهُ قَلِيلًا[سورہ مزمل، آیه ۲،۳]؛ شب را زنده، بدار، مگر اندکی را، نیمه ای از آن را، یا اندکی از نیمه کم کن. باوجود اینکه وی در نماز جماعت رعایت حال مردم می کرد و در مواقع عمومی رعایت مردم لازم و ضروری است چون اگر رعایت حال آنھا نکنیم، آنھا از دین متنفر می شوند. امام صادق با این داستان به نشان می
دھد، داستان این چنین است:
در زمان صدر اسلام دو همسایه بودند که یکی مسلمان و دیگری نصرانی بود. آن فرد مسلمان چنان از اسلام برای فرد نصرانی تعریف کرده بود که او را شیفته اسلام کرده بود که در نهایت همسایه نصرانی به اسلام گرایش پیدا کرده و مسلمان شد. روزی آن عیسائی مسلمان شد هنگام سحر آن شب درب آن تازه مسلمان کوبیده شد. وی با شگفتی و نگرانی پرسید: کیستی؟ در جواب شنید که من همسایه مسلمان تو هستم. پرسید: در این وقت شب چه کاری داری؟ گفت وضو بگیر تا به مسجد رفته و در آنجا به نماز شب و عبادت سحر کنیم!
مسیحی که تازه مسلمان شده بود به همراه رفیقش روانه مسجد شدند و تا روشنایی صبح به عبادت و راز و نیاز مشغول شدند. تازه مسلمان حرکت کرد که به خانه
اش برود. رفیقش گفت: کجا می روی بلند شو نافله و قرائت قرآنی انجام ده! تازه مسلمان نیز مشغول خواندن نافله و قرائت قرآن شد. بعد از آن بلند شد تا برود مسلمان به او گفت: امروز نیت روزه کن که ثواب بسیار دارد.
کم کم نزدیک ظهر شد. وقتی خواست برود به او گفت: مقداری صبر کن تا نماز ظهر را نیز به جماعت بخوانیم این امر در مورد نماز عصر و مغرب و عشاء تکرار شد و بعد از آن راهی منازل خود شدند.
شب دوم ، هنگام سحر بود که باز صدای در را شنید که می
کوبند. پرسید کیست؟ من فلان شخص همسایه
ات هستم آمده
ام برویم مسجد. تازه مسلمان گفت: من همان دیشب که از مسجد برگشتم، از دین شما دست کشیدم. برو یک آدم بیکارتری از من پیدا کن که کاری نداشته باشد و وقت خود را بتواند در مسجد بگذارند. من آدمی فقیر و عیالمندم، باید در پی کسب روزی بروم.
امام صادق (علیه السلام) در نتیجه گیری از این داستان فرمودند: آن فرد مسلمان در اثر سخت گیری که بر فرد تازه مسلمان داشت او را از اسلام بیرون کرد. مبادا شما در این امور بر مردم سخت گیرید. بر هر مسلمانی لازم است تا ظرفیت و توانایی افراد را در نظر بگیرد و طبق سیره و روش ما عمل کند که همان اعتدال است.[۱]
نتیجه:
از این داستان ما نتیجه می گیریم که ما نباید در ھیچ کاری به ھیچ کس را مجبور نکنیم حتی در عبادت.
...................................................
منابع:
[۱] وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی، ج۱۶، ص۱۶۱، مؤسسة آل البيت عليهم السلام، قم، ۱۴۰۹ق.
بسم اللہ الرحمن الرحیم
خداوند متعال به پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: قُمِ اللَّيْلَ إِلَّا قَلِيلًا نِصْفَهُ أَوِ انقُصْ مِنْهُ قَلِيلًا[سورہ مزمل، آیه ۲،۳]؛ شب را زنده، بدار، مگر اندکی را، نیمه ای از آن را، یا اندکی از نیمه کم کن. اما ھنگام اقامت نماز جماعت حال دیگران را رعایت می
کرد و نماز را با اختصار می
خواند.
در زمان صدر اسلام دو همسایه بودند که یکی مسلمان و دیگری نصرانی بود. با تبلیغ اسلام فرد مسلمان در نهایت همسایه نصرانی به اسلام گرایش پیدا کرده و مسلمان شد. روز بعد فرد مسلمان، تازہ مسلمان مسیحی را ھنگام فجر به مسجد برد و اینقدر در مسجد نشاند که شب شد و روز بعد وقت فرد مسلمان به خانه تازہ مسلمان رفت و گفتم که بیا به مسجد برویم. آن تازہ مسلمان مسیحی گفت: من همان دیشب که از مسجد برگشتم، از دین شما دست کشیدم. برو یک آدم بیکارتری از من پیدا کن که کاری نداشته باشد و وقت خود را بتواند در مسجد بگذارند. من آدمی فقیر و عیالمندم، باید در پی کسب روزی بروم.
از این داستان ما نتیجه می گیریم که ما نباید در ھیچ کاری به ھیچ کس را مجبور نکنیم حتی در عبادت.
...................................................
منابع:
[۱] وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی، ج۱۶، ص۱۶۱، مؤسسة آل البيت عليهم السلام، قم، ۱۴۰۹ق.