-نذر نه تنها با توحید، رضا، تسلیم و ادب در مقابل خدای عالم منافاتی ندارد، بلکه پیمان و وفای به آن، عین توجه به حق تعالی و باعث قرب به خالق هستی است و درسنت و سیره اهل عصمت و طهارت و مؤمنان جریان دارد.
یکی از راه‌های رسیدن به خواسته‌ها و حوائج دنیوی و یا اخروی نذر است که انسان‌ها در طول تاریخ برای رسیدن به خواسته هایشان از این ابزار استفاده کرده و با نذر نمودن سعی می‌کردند تا رضایت معبود خویش را در جهت تأمین نیازهایشان جلب نمایند. همانطور که خدای متعال به حضرت مریم (سلام‌الله‌علیها) می‌فرماید: هرگاه کسی از انسان‌ها را دیدی (با اشاره) بگو «إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمَنِ صَوْمًا فَلَنْ أُكَلِّمَ الْيَوْمَ إِنسِيًّا [مریم/26] من برای خداوند رحمان روزه‌ای نذر کرده‌ام؛ بنابراین با کسی سخن نمی‌گویم.» و یا در جریان بیماری امام حسن و امام حسین (علیهما‌السلام) امیرالمومنین وصدیقه طاهره (سلام‌الله‌علیهما) نذر کردند که برای سلامتی فرزندانشان سه روز روزه بگیرند.[میزان الحکمه، ج10، ص48]
با توجه به این مطالب دانسته می‌شود که نذر به این معنا نیست که انسان در کارهایش سستی به خرج دهد و آنها را به صورت اصولی انجام ندهد و سپس به نذر متوسل شود، بلکه گاهی اوقات برخی از کارها از حیطه اختیار انسان خارج است و انسان با نذر و نیاز از خداوند می‌خواهد که اسباب و وسائل را برای رسیدن انسان به مقصودش فراهم سازد.
پی‌نوشت
محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، سازمان چاپ و نشر، قم، 1386، ج10، ص48.