جامعه در زمان غیبت از مهم‌ترین اثر حضور امام، یعنی اداره مستقیم و مشهود امور دنیا و آخرت افراد جامعه توسط معصوم و مدیریت سیاسی و فرهنگی جامعه توسط شخصی که از نظر علمی و عملی دچار اشتباه نمی‌گردد، محروم هستند.
اگر منظور از معلوم نبودن، عدم شناخت امام باشد، به نظر می‌رسد حدیث معروف پیامبر(ص): «هر کس بمیرد در حالی‌که امامش را نشناخته باشد، بر مرگ جاهلیت مرده است»؛[1]
ضرورت شناخت امام و ضرر‌های ناشی از نشناختن امام را به خوبی تبیین می‌کند که جامعه اسلامی بدون امام با جامعه جاهلیت و بی‌دینی مساوی است.
اما اگر مقصود از معلوم نبودن، آشکار نبودن و غیبت باشد؛ بر اساس روایات پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع) که فرمودند: «فایده امام در زمان غیبت مانند فایده آفتاب پشت ابر است»
می‌توان گفت هر چند مردم در دوره غیبت از بسیاری از برکات وجودی امام بهره‌مند هستند، ولی در عین حال جامعه در زمان غیبت از مهم‌ترین اثر حضور امام، یعنی اداره مستقیم و مشهود امور دنیا و آخرت افراد جامعه توسط معصوم و مدیریت سیاسی و فرهنگی جامعه توسط شخصی که از نظر علمی و عملی دچار اشتباه نمی‌گردد، محروم هستند گرچه تمام آنچه می‌گذرد، حتی در زمان غیبت از منظر حضرتشان مخفی نیست.
پی نوشت:
[1]. «مَنْ مَاتَ وَ لَا (لم)یَعْرِفُ إِمَامَهُ، مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیَّة»؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 20، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.
بر گرفته از اسلام کوئست