راه ورود به بهشت، از دروازه اعمال صالح می‌گذرد.
برخی با تمسک به صفات رحمانی پرودگار عالم، بهشت را جایگاه همگانی می‌دانند و معتقدند خداوند متعال همه گنهکاران را می‌بخشد و عاقبت آنها را به بهشت می‌برد. حتی این گروه، جهنم را توقفگاهی می‌دانند که همه افراد گنهکار بدون درد و سوزش آتش از آن عبور کرده و وارد بهشت می‌شوند.
بی شک، بهشت را به بها و قیمت می‌دهند. از آن جایی که جنس و ظرف بهشت طاهر و طیب است، مظروفی پاک و طیب می طلبد.
برخلاف ادعایی که شده همه مذاهب و نحله های دینی برای بهشت و ماهیت آن به آیات و روایات استناد می کنند و بی شک سخن گفتن از ماهیت بهشت و نعمت های آن بدون آیات و روایات امکان پذیر نیست و عقل جایگاهی در این زمینه ندارد و تنها کلیت آن را می تواند درک کند.
بهشتی که قرآن و روایات توصیف می کنند برای کسانی است که دارای اعمال و رفتار حسنه و اعمال شایسته باشد، بیش از 200 آیه در قرآن وجود دارد که به موضوع و صفات بهشت می پردازد.[1]
از نگاه قرآن کریم راه ورود به بهشت از دروازه اعمال حسنه می‌گذرد. جنس بهشت قرآنی در گرو اعمالی چون مهر ورزی به انسان ها، وفای به عهد، دوری از هوی و هوس، نجات جان انسان ها، ایمان و تقوا و .... قرار داده شده است.[2]
با توجه به برخی روایات، تنها یک دسته از امت پیامبر اهل صلاح و بهشت هستند و آنها کسانی هستند که به روش و سیره امام علی (علیه‌السلام) و اهل بیت او تمسک جویند. پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به حضرت علی (علیه‌السلام) فرمودند:
«امت موسی(علیه‌السلام) به هفتاد و یک فرقه تقسیم شدند که تنها یک فرقۀ آنها نجات یابنده بود و بقیه جهنمی شدند؛ و امت عیسی(علیه‌السلام) به هفتاد و دو فرقه تقسیم شدند که تنها یک فرقه نجات یافت و بقیه جهنمی گردیدند؛ و امت من هم هفتاد و سه فرقه خواهد شد که تنها یک دستۀ آن نجات می‌یابد و بقیه در آتش خواهند بود. علی(علیه‌السلام) پرسید: ای رسول خدا، فرقۀ نجات یابنده کدام است؟ فرمودند: آنهایی که روش تو و یاران تو را دارند و به آن تمسک می‌جویند.»[3]
حال آیا افرادی که هیچ پایبندی به سیره و روش پیامبر و اهل بیت (علیهم‌السلام) و نیز واجبات و ترک محرمات ندارند و هرگناهی از آنها سر می زند و در نهایت، بدون توبه و جبران گناهان از دنیا می روند با چنین جنسی سنخیت دارند؟
پی‌نوشت:
1. حداد عادل، دانشنامه جهان اسلام، 1386 ش، ج 11، ص 3، مدخل: جنت.
2. آل عمران، 195؛ نساء، 124؛ غافر 40؛ مؤمنون، 111؛ فرقان 40 و 75؛ قصص 83؛ اعراف 40 و ... .
3. علامه حلی، حسن بن یوسف، نهج الحقّ و کشف الصدق، ص 331، بیروت، دار الکتاب اللبنانی، چاپ اول، 1982م.