خداوند برنامه‌ای حکیمانه برای سعادت انسان طراحی کرده است. در این برنامه، مکتب امام حسین علیه‌السلام جایگاه ویژه‌ای دارد. ازاین‌رو با توجه به اراده الهی بر عالم‌گیر شدن پیام حسینی و زنده ماندن این مکتب، بر تمام افراد لازم است در راستای تحقق این اراده بکوشند.
قیام امام حسین علیه‌السلام | هدف از خلقت انسان، رسیدن به تقرب خداست. ازاین‌رو خداوند برای رسیدن به این هدف بزرگ، برنامه‌ای حکیمانه برای انسان طراحی کرده است. نزول قرآن، ارسال انبیای الهی و امامان معصوم علیهم‌السلام، فرمان‌های اعتقادی، اخلاقی، فقهی و دستور به اقامه شعائر دینی نیز در همین راستا بوده است.
میان فرمان‌های فراوان حضرت حق تبارک‌وتعالی و اهل‌بیت علیهم‌السلام جهت هدایت بشر، قیام امام حسین علیه‌السلام و خاندانش جایگاه ویژه‌ای دارد. ازاین‌رو بر ترویج مکتب سیدالشهدا علیه‌السلام، تکریم شعائر حسینی و اقامه عزا بر آن حضرت، توسط وحی از طریق ائمه علیهم‌السلام تأکید شده است.[1]
از آنجا که خداوند اراده کرده مکتب سیدالشهدا علیه‌السلام زنده بماند، هماهنگ با اراده الهی، هر اقدام معقولی که سبب ترغیب مردم به سوی این کشتی نجات و چراغ هدایت شود، معقول، شایسته و البته بایسته است. کوشش در این راستا برای شیعیان جهان، اهمیت بیشتر و والاتری نیز دارد؛ چراکه مخاطب اصلی رساندن پیام اهل‌بیت علیهم‌السلام به دیگران، در درجه اولْ پیروان آنان هستند که با معارف و شخصیت ایشان آشنایی دارند.
با توجه به پیروزی انقلاب اسلامی و شکل‌گیری حکومتی با محوریت کلام و فقه شیعه، تکریم مکتب امام حسین علیه‌السلام ضرورتی دوچندان می‌یابد. ازاین‌رو بر تمامی مسئولان در حکومت اسلامی، ادارات، اصناف لازم است برنامه‌ریزی دقیق برای شکوه بیشتر شعائر حسینی و به‌ویژه ایام پیاده‌روی اربعین داشته باشند.
بنابراین به چند اقدامی معقول که باید از سوی مسئولان پیگیری شود، اشاره می‌شود:
1. سیاه‌پوشی و ترویج سبک زندگی حسینی در ادارات و مراکز.
2. برنامه‌ریزی برای شرکت تعداد بیشتر کارمندان در ایام اربعین؛ البته به‌گونه‌ای که در کار مردم تأخیر نیفتد.
3. مصرف بودجه فرهنگی ادارات و مراکز دولتی در راستای اربعین حسینی؛ مانند برپایی موکب‌های فرهنگی.
درنتیجه با توجه به اراده الهی بر عالم‌گیر شدن پیام حسینی و زنده ماندن این مکتب، بر تمام افراد، چه حقیقی و چه حقوقی، لازم است در راستای تحقق این اراده بکوشند.
پی‌نوشت:
[1]. بحارالأنوار، ج44، ص289.