اسلام هراسی یک انگاره نهادینه‌شده در اروپا است که قدمتی به درازای ورود اسلام در این منطقه دارد و تاکنون تبعات جبران‌ناپذیری به‌جای گذاشته است از جنگ‌های صلیبی تا جنگ رسانه‌ای علیه اسلام به بهانه خشونت. اکنون نیز قرآن سوزی در امتداد این موج بوده و یک تاکتیک هجومی علیه اسلام ارزیابی می‌شود .
این اولین بار نیست و قطعاً آخرین باری نخواهد بود که اروپا و غرب به‌صورت کاملاً آگاهانه به قرآن توهین می‌کند، متأسفانه امروز اهانت به مقدسات اسلامی یک زنجیره ادامه‌دار در غرب است که در کشورهای مختلف اروپایی در حال تکرار است!
با توجه به شواهد، این اقدامات حساب‌شده و از پیش برنامه‌ریزی‌شده را نباید به پای چندنفری نوشت که عوامل میدانی قرآن سوزی هستند؛ این اهانت‌ها برآمده از فضای تبلیغاتی و اسلام‌ستیزانه‌ای است که مدت‌هاست در فضای رسانه‌ای اروپا سایه انداخته و رسانه‌ها هم درواقع بازتاب جریان‌های فکری موجود اتحادیه اروپایی هستند. ازاین‌رو، این اهانت‌های بی‌پروا را باید انعکاس یک عقبه سیاسی دانست که پژواک آن با صحنه‌های زشت توهین به قرآن، جسارت به ساحت نبی اعظم (صلی‌الله علیه و آله و سلم) و هتاکی به مرجعیت شیعه ظاهر می‌شود!
با توجه به ساختاری بودن این اقدامات و صدور مجوز قرآن‌سوزی از سوی مقامات اروپایی و همچنین اعزام تیم حفاظت برای افراد هتاک و در نهایت حمایت رسانه‌ای از آن، این پرسش به ذهن می‌رسد که اروپا واقعاً به دنبال چیست؟
قطعاً نباید این دست اقدامات خصمانه را در حد یک کنش سیاسی با چاشنی حق آزادی فرو کاهید؛ چراکه اروپا برای اثبات حق آزادی برای یک شخص، خود را در معرض خشم میلیاردها مسلمانان قرار نخواهد داد. مقامات اتحادیه به‌خوبی در شرایط ملتهب جهانی- که اروپا همگرایی را سیاست راهبردی خود اعلام کرده است- از هزینه‌های چنین اقداماتی به‌خوبی آگاه است؛ ازاین‌رو باید به دنبال علت‌هایی بود که اروپا درصدد پنهان کردن آنهاست.
شکی نیست اروپا که در تاریخچه خود راه‌اندازی یک جنگ قاره‌ای علیه اسلام را دارد و در قالب جنگ‌های صلیبی جزو پیشگامان اسلام‌ستیزی است، هیچ‌گاه دست از گذشته خود برنداشته است؛ چرا که دچار یک اعتیاد در هراس از اسلام شده است. هراس بیمارگونه و مزمنی که همیشه بهانه‌ای برای آن وجود داشته است. ظهور «اسلام‌گرایان افراطی» یا به تعبیر غرب «بنیادگرایان اسلامی»، یکی از آخرین بهانه‌های غرب بود که بر اساس آن اسلام هراسی را تجویز می‌کرد؛ اما آشکار شدن نقش حمایتی غرب در ظهور افراط‌گرایانی همچون «داعش» مشخص کرد، که خود غرب از سویی عامل زمینه‌ساز برای شکل‌گیری و قدرت یافتن گروه‌های تندرو اسلامی است و از سویی دیگر با رپرتاژ خبری خشونت و رفتار غیرانسانی همین گروه‌ها، به دنبال تحقق جریان اسلام هراسی است. یک چرخه کامل از پروژه اسلام‌هراسی که صفر تا صدِ مدیریت آن در اتاق‌های فکر غرب طراحی می‌شود.
غرب و اروپا تاکنون بیشترین استفاده را از این روند برده است. آن‌ها سالیان درازی با توسل به برخی از عوامل مزدور و گفتمان‌های تکفیری، یک جریان خشن را در جهان اسلام سازمان‌دهی کرده و سپس با تهاجم نظامی و حذف فیزیکی، کاریزماهای خشونت، یک چهره منجی گرایانه و ضدخشونت از خود ترسیم می‌کردند.
این شیوه سنتیِ غرب در ایجاد اسلام هراسی، در طی دهه گذشته با مشکلی پیش‌بینی‌نشده‌ای به نام جریان مقاومت روبرو گشت. شکل‌گیری جریان مقاومت باعث برهم شدن این سیکل ترکیبی شد. وجود شخصیت‌هایی همچون شهید سلیمانی که نقش بی‌بدیلی در مقابله با افراط و خشونت داشت و توانست بیشترین دخالت را در سرکوب داعش داشته باشد، یک مشکل اساسی در اسلام هراسی غرب را به وجود آورد، این بار یک جبهه قوی از درون جهان اسلام، توانست نشان دهد که خشونت محکوم بوده و اسلامِ مبتنی بر عقلانیت، صدای غالب و سیطره یافته در جهان اسلام است. آن‌ها با نمایش جهانی از اسلامِ میانه‌رو، اجازه ندادند غرب از خوشه خونین داعش، میوه صلح نمایی را بچیند!
ازاین‌روی باید گفت از دست رفتن فرصتِ داعش و ورشکستگی غرب به خاطر سرمایه‌گذاری روی داعش، مهم‌ترین علت برای رفتن به سمت شیوه‌های جدید مقابله با موج گسترش اسلام است، یکی از این شیوه‌ها، برانگیختن احساسات مسیحیت اروپایی و مقایسه انجیل با قرآن و سپس اتهام خشونت به اسلام است. یک پروژه تاریخی که از سال‌ها قبل زمینه‌های آن با اظهارنظر پاپ سابق آغاز گشت. وی در سال 2006 م اسلام و قرآن را متهم به ترویج خشونت کرد. گرچه پاپ بندیکت شانزدهم بعدها عذرخواهی نمود، اما قرآن سوزی مستمر در اروپا نشان می‌دهد که ماجرا خاتمه نیافته است و یک بینش جمعی در اروپا برای ادامه این روند وجود دارد.