از موارد درمانی و کمکی برای فرد افسرده توسط اطرافیان، تقویت عملکرد و امیدآفرینی به اوست.
افسردگی یک بیماری است. ازاین‌رو امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام می‌فرماید: «مَن کَثُرَ هَمُّهُ سَقُمَ جَسَدُه»؛[1] «هرکه اندوهش زیاد باشد، بدنش بیمار می‌شود».
«عدم موفقیت در تحصیل یا کار، از دست دادن عزیزان، یا آگاهی از اینکه بیماری یا پیری توان آدمی را تحلیل می‌بَرد و ناامیدی از رسیدن به آینده درخشان، ازجمله موقعیت‌هایی هستند که می‌توانند موجب بروز افسردگی شوند. غم و اندوه و شاد نبودن، ازجمله ناگوارترین نشانه‌های هیجانی افسردگی است. شخص ناامید و ناشاد است؛ بیشتر به گریه می‌افتد و ممکن است به فکر خودکشی بیفتد . نداشتن روزگار خوش و شادمانی در زندگی نیز گریبانگیر شخص می‌شود. نشانه‌های اصلی اختلال شناختی به‌صورت افکار و اندیشه‌های منفی ظاهر می‌شود. در این شرایط اعتمادبه‌نفس بسیار شخص کم می‌شود، فرد خودش را نالایق و ناشایست می‌داند و خود را به خاطر خطاهایشان سرزنش می‌کند؛ نسبت به آینده احساس ناامیدی دارد و در اینکه بتواند کاری برای بهبود حال خود انجام دهد، تردید دارد و میزان انگیزش او کاهش یافته است. در چنین شرایطی او نیاز به کمک مشاور و اطرافیان دارد تا بتواند بهبودی خود را به دست آورد».[2]
درمان افسرگی
از موارد درمانی و کمکی برای فرد افسرده توسط اطرافیان، تقویت عملکرد و امیدآفرینی به اوست. فرد افسرده مشکلات را از درونش می‌داند و نقطه قوت و مزیتی در خودش نمی‌بیند. رفتار اطرافیان در تشویق و پررنگ کردن نقاط قوت و بازخورد مثبت دادن به کارهایش باعث کاهش افسردگی‌اش می‌شود. این بیماران نیاز به امیدواری به آینده دارند.
پی‌نوشت:
[1] بحرانی، عبدالله، عوالم العلوم و المعارف و الأحوال من الآیات و الأخبار و الأقوال، مدرسه الإمام المهدي علیه‌السلام، ج۲۳، ص۲۷۵.
[2]. برگرفته از کتاب زمینه‌ی روان‌شناسی هیلگارد با دخل و تصرف. ریتا ال.اتکینسون و دیگران، زمینه‌ی روان‌شناسی هیلگارد، رشد، 1393، ص536.