انسان باورمند می‌داند که خدا ناظر بر تمام احوال و شرایط زندگی بشریت است و رزق و روزی همه به فرمان اوست، پس در چالش‌های دشوار زندگی دنیایی امید خویش را از دست نمی‌دهد و يقين دارد كه خداوند پس از هر تنگنايى، گشايش قرار داده است.
یکی از چالش‌های اصلی مردم در زندگی روزمره، یافتن یک نقطه قابل اعتماد است که در هر لحظه بتوان به آن تکیه کرد و در سختی و دشواری، به او امید بست. متأسفانه بیشتر انسان‌ها از آنچه که برای خود و پیشینیان رخ داده، عبرت آموزی نکرده و دائماً مرتکب خطا می‌شوند. انسان یک موجود ضعیف و ناتوان است و نه تنها توان بالایی در پیشبرد حیات خود ندارد، بلکه ظرفیت چندانی برای پاسداری از غیر خود را نیز ندارد، اما گاهی انسان‌ها به هم نوعان خویش دلبستگی پیدا می‌کنند و هر خواهش و تمنایی را به زبان می‌آورند، حال آنکه در نتیجه می‌بینند که طرف مقابل نیز یک انسان ناتوان مثل خودش بود ولی همچنان به او امیدوار است .
مسلمانان سعادتمند
یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد مسلمانان آن است که به تعالیم وحیانی اسلام عزیز اعتماد کردند و دانستند که تنها موجود قابل اعتماد، خداوند است و فقط باید به او امیدوار بود. دلیل این مطلب نیز هم توسط برهان‌های عقلی و هم به وسیله متون مقدس برای انسان‌ها بیان شده است.
خدای روزی‌رسان
انسان برای هستی و بقای خویش هیچ توان و قدرتی ندارد و نیازمند موجودی بی‌نیاز است که او را از کتم عدم به عرصه وجود آورد و او فقط خداوند است. پس اگر خداوند تمام موجودات چه انسان چه غیر انسان را از سر مهر و محبت آفریده و به آنها رزق و روزی می‌دهد، نباید انسان در زندگی خویش احساس پوچی و خلأ داشته باشد؛ زیرا انسان باورمند می‌داند که خدا ناظر بر تمام احوال و شرایط زندگی بشریت است و رزق و روزی همه به فرمان اوست.[1]
راه اساسی در قطع امید از غیر خدا
بسیاری از مسلمانان با این پرسش مواجه هستند که با این همه سختی و مشکلات گوناگون، پس چرا خداوند به دعاها و درخواست‌های آنان توجهی ندارد و اجابتشان نمی‌کند؟
پاسخ خداوند به ریشه این مشکل اشاره می‌کند: «سوگند به عزت و جلالت و شكوه و عظمت من بر عرشم، كه آرزوى هر آرزوكننده بر غير خود را با نااميدى قطع خواهم كرد و در نزد مردم جامه خوارى بر تنش خواهم پوشاند و از نزديكم دور می‌رانم و از فضلم دورش خواهم كرد.
آيا آرزو و درخواست این انسان در هنگام سختی‌ها به غير من است در حالى كه تمام سختی‌ها به فرمان من است؟
آیا این انسان به غير من اميد می‌بندد و به خيال خود، درب خانه غير از مرا می‌كوبد، در حالى كه كليد درها به دست من است؟ تمام آن درها بسته هستند و فقط در خانه من به روى كسى كه مرا میخواند، باز است.
كيست كه در گرفتارى به من اميد بسته باشد و اميدش را قطع كنم و در كار مهمی به من اميدوار بوده كه نااميدش كرده باشم؟»[2]
اميد قطعى به گشايش
انسان مؤمن در چالش‌های دشوار زندگی دنیایی امید خویش را از دست نمی‌دهد و يقين دارد كه خداوند پس از هر تنگنايى، گشايش قرار داده است و پس از هر بلايى، عافيتى مقرر داشته است و به دنبال هر دشوارى و تنگدستى، كاميابى و رفاهى قرار داده است و پس از هر سختى، آسانی مقرر داشته است. در اين رابطه، قرآن می‌فرمايد:«سَيَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ يُسْراً»؛[3] «به زودی خداوند پس از سختی، آسانی قرار می‌دهد.» و نيز می‌فرمايد:«فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً»؛[4] «پس به درستی که پس از دشواری، آسانی قرار دارد، به راستی که پس از دشواری، سهولتی قرار گرفته است.»
پی نوشت
[1]. هود/6.
[2]. عاملی، حر، وسائل الشیعة، ج15، ص214. موسسة آل البيت عليهم‌السلام لإحياء التراث.
[3] . طلاق/7.
[4]. شرح/5-6.