تجربه دولت‌های مختلف در صنعت هسته‌ای، نشان از این دارد که در هر برهه‌ای که عقب‌نشینی از مواضع ملی در دستور کار قرار گرفته است، دشمن طمع بیشتری کرده است.
دولت سیزدهم در یک رویکردِ مبتنی بر اصول انقلابی، در زمینه‌های مختلف سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، نوع خاصی از مدیریت را به نمایش گذاشته است که بر اساس آن، در ضمن تأمین منافع کلان ملی، هیچ‌یک از چالش‌های خاصی که درگذشته ایران را در معرض بسیاری از خطرهای حقوقی و بین‌المللی قرار می‌داد، در پی نداشته است.
ارائه این قالب جدید از حکمرانی در عرصه‌های مهم دولتی، هنری است که بر اساس آن، هم مراکز مهم هسته‌ای و صنایع بزرگ مولد در ایران به کار خود ادامه می‌دهند و هم هیچ تهدیدی از سوی نهادهای نظارت بین‌المللی، متوجه ایران نمی‌شود.[1]
برای درک این مهم، کافی است به تازه‌ترین خبرهای مربوط به حوزه هسته‌ای توجه شود؛ مسلماً یکی از پرچالش‌ترین حوزه‌هایی که جمهوری اسلامی ایران را در برهه‌های مختلف زمانی، با محدودیت‌ها و تحریم‌های سیاسی و اقتصادی بسیار گسترده‌ای مواجه کرده است، موضوع هسته‌ای بوده است.
نوع مواجهه دولت‌های مختلف در ایران با مسئله هسته‌ای را می‌توان از اساسی‌ترین مولفه‌های موفقیت یا شکست آن دولت -در زمانی که زمام امور کشور را به دست داشته است- به‌حساب آورد؛ در این‌باره از روشن‌ترین پرونده‌ها متعلق به دولت سیزدهم است که با وجود تمام فضاسازی‌های منفی علیه ایران، توانسته با توسل به اراده انقلابی، تقویت توان هسته‌ای را به‌عنوان یک اولویت اساسی محقق کرده و افق‌های تازه‌ای را در این زمینه بگشاید. دولت سیزدهم نه‌تنها هیچ محدودیتی در روند رشد صنعت هسته‌ای ایجاد نکرده است، بلکه در این زمینه قدم‌های روبه‌جلوی فراوانی نیز برداشته است که آمار رسمی داخلی و بین‌المللی نیز آن را تایید می‌کند.[2]
این در حالی است که اقداماتی از جانب جریان‌های معاند جمهوری اسلامی ایران، از جمله رژیم غاصب صهیونیستی و نیز آمریکا و برخی از کشورهای اروپایی، به‌عنوان اقدامات بی‌ثبات‌کننده و نیز عدم توجه به آنچه این دولت‌ها آن را محدودیت بین‌المللی می‌خوانند، به‌عنوان یکی از سرفصل‌های مهم برای بررسی در نشست شورای حکام مطرح شد؛ اما آنچه در عمل اتفاق افتاده است، نتیجه‌ای برخلاف خواسته این جریان‌ها بوده و نشست این شورا، بدون تصویب قطعنامه علیه ایران به پایان رسیده است.[3]
بنابراین آنچه اهمیت دارد، تفاوت دیدگاه انقلابی و غیرانقلابی در این زمینه است؛ دولت تدبیر و امید، با وجود اقدامات محدودکننده گسترده‌ای که در صنعت هسته‌ای ایجاد کرد، نتوانست سایه تهدید و تحریم را از کشور دور کند و علی‌رغم تعطیلی نسبی که در این زمینه به وجود آورد، سخت‌ترین تحریم‌ها و بیشترین چالش‌های بین‌المللی علیه ایران را به وجود آورد؛[4] این همان فاصله‌گرفتن از مبانی انقلاب اسلامی است که رهبر معظم انقلاب، بارها درباره آن هشدار داده بودند.[5]
پی‌نوشت:
1. مشرق، mshrgh.ir/1493495
2. فارس، http://fna.ir/3cea0d
3. ایرنا، https://irna.ir/xjMzPq
4. مهر، mehrnews.com/xVJx9
5. ایرنا، https://irna.ir/xjHyJ4