نهی دختران و زنان از بدحجابی، دلیل بر بیمار بودن ناهی نیست. وظیفه الهی در جهت امنیت روحی و روانی جامعه، نهی از منکر است.
برخی برای دامن زدن به بی‌حجابی و ولنگاری، دچار تناقض در گفتار می‌شوند و سخنان عوام‌فریب و سخیفی به زبان جاری می‌کنند.
یکی از این سخنان این است که می‌گویند: کسی که با موی زنی، تحریک می‌شود، مریض جنسی است و باید به پزشک مراجعه کند.
برای پاسخ به این توهم، باید چنین گفت:
یک. خداوند متعال انسان را آفرید و در وجود او غریزه‌هایی از جمله غریزه جنسی را قرار داد تا بدین وسیله، نسل انسان در زمین ادامه پیدا کند: «زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ الْبَنِینَ وَ الْقَناطِیرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْخَیْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَ الْأَنْعامِ وَ الْحَرْثِ ذلِكَ مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا»؛[1] «عشق به اميال نفسانى و دوست داشتن زنان و فرزندان و اموال فراوان از طلا و نقره و اسبان نشاندار و چهارپایان و کشت و زراعت، برای مردم آراسته شده است؛ اینها کالای زندگی دنیاست»؛ بنابر این آیه، نیاز جنسی و میل به آن، یک نیاز همگانی در درون انسان‌هاست که خداوند ازدواج را برای رفع این نیاز قرار داده است.
دو. این نیاز مانند نیاز بدن همه انسان‌ها به غذا است که با این مبنای توهمی، اگر کسی با دیدن غذا و آب، میل به خوردن غذا یا آشامیدن آب پیدا کرد نیز باید گفت، بیمار است و باید به پزشک مراجعه کند.
سه. امر به معروف و نهی از منکر، یکی از وظایف مؤمنان است: «وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ»؛[2] «مردان و زنان باایمان، ولیّ (و یار و یاور) یکدیگرند؛ امر به معروف و نهی از منکر می‌کنند».
زنده کردن این آموزه، باعث برطرف شدن بسیاری از معضلات جامعه خواهد بود.
چهار. اگر انسان مؤمنی برای احیای این آموزه و انجام وظیفه الهی، از منکر بدحجابی نهی کرد، دلیل بر این نیست که از موی زن بدحجاب، تحریک شده است؛ بلکه او از اساس با عفت و عزت نفسی که دارد، دنیای خود را به این تار موی بی‌ارزش از دست نمی‌دهد، چه برسد به آخرت!
قصد ناهی از منکر، ایجاد امنیت و آرامش روحی و روانی برای زنان، دختران و جوانان جامعه است؛ زیرا بسیاری از جوانان با دیدن چنین صحنه‌هایی تحریک شده و آرامش روانی آنها تحت تأثیر قرار می‌گیرد.
بنابراین کسی که امر به معروف می‌کند، نه تنها بیمار نیست؛ بلکه وظیفه الهی خود را انجام می‌دهد.
پی‌نوشت:
[1]. آل‌عمران: 14.
[2]. توبه: 71.