گریه بر امام حسین علیه‌السلام تسبیح و عبادت خدا شمرده شده و به موجب آن، شخص، مسرور شده و بهشتی می‌گردد.
عزاداری برای سیدالشهدا علیه‌السلام از جایگاه والایی برخوردار بوده و در طول تاریخ، مصیبتی فراتر از مصیبت امام حسین علیه‌السلام یافت نمی‌شود. نه تنها تمام انبیای قبل از اسلام تا رسول خدا و اهل‌بیت علیهم‌السلام بر مصیبت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام گریسته‌اند،[1] بلکه تمام آن‌چه در آسمان و بر روی زمین است برای حضرت گریسته‌اند؛ ازاین‌رو در اعمال سوم شعبان در وصف امام حسین می‌خوانیم: «بَكَتْهُ السَّماءُ وَمَنْ فِيها وَ الْأَرْضُ وَمَنْ عَلَيْها وَ لَمَّا يَطَأْ لابَتَيْها»؛[2] «آسمان و هرکه در آن است، زمین و هر که بر آن است بر او گریست؛ در حالی که هنوز قدم در جهان نگذاشته بود».
این اشک‌ها و گریه‌ها ارزشمند شمرده شده و گویا شخص با این کار، تسبیح خدا گفته و عبادت می‌نماید. امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنَا تَسْبِيحٌ وَ هَمُّهُ لَنَا عِبَادَةٌ وَ كِتْمَانُ سِرِّنَا جِهَادٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ قَالَ أَبُوعَبْدِاللَّهِ علیه‌السلام يَجِبُ أَنْ يُكْتَبَ هَذَا الْحَدِيثُ بِالذَّهَبِ»؛[3] «نَفَس شخص اندوهگين به خاطر ظلمی كه بر ما رفته، به منزله تسبيح است، اندوه او به خاطر ما، عبادت است و پرده‌پوشی اسرار ما جهاد در راه خداست. سپس حضرت فرمود: زيبنده است اين حديث با طلا نوشته شود».
چشمی که در عزای امام حسین گریه کند ارزشمند است و مایه رستگاری شخص می‌شود. رسول خدا به دختر گرامی‌شان علیهماالسلام می‌فرماید: «کُلُّ عَیْنٍ باکِیَهٌ یَوْمَ الْقیامَةِ اِلاّ عَیْنٌ بَکَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَینِ فَاِنِّها ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعیمِ الْجَنّةِ»؛[4] «روز قیامت هر چشمى گریان است؛ مگر چشمى که در مصیبت و عزاى حسین گریسته باشد که آن چشم در قیامت خندان است و به نعمت‌های بهشتى مژده داده می‌شود».
در نتیجه ارزش و جایگاه عزاداری و گریه بر امام حسین علیه‌السلام به اندازه‌ای ارزشمند است که در دنیا تسبیح و عبادت خدا شمرده شده و در آخرت موجب سرور و بهشتی شدن شخص می‌گردد.
پی‌نوشت:
[1]. علامه مجلسی، بحارالانوار، موسسة الوفاء، ج44، ص243-247.
[2]. شیخ طوسی، مصباح المتهجد، مؤسسة فقه الشيعة بيروت، ص826.
[3]. شیخ مفید، أمالی، كنگره شيخ مفيد، ص338.
[4]. علامه مجلسی، بحارالانوار، موسسة الوفاء، ج44، ص293.