«سیاست خارجی» مانند نامش بسیار ساده ساخته شده است و آن را می‌توان به یک لیوان آب گوارا تشبیه کرد که تشنگی مخاطب علاقه‌مند به مسائل بین‌المللی را بدون هیچ مواد افزودنی برطرف می‌کند.
برنامه «سیاست خارجی» یکی از برنامه‌هایی است که می‌توان آن را یکی از نتایج دوران مدیریت «علی فروغی» دانست. در این دوره، صراحت و جسارت در نقد سیاسی -که نه از جنس ژورنالیسم زرد، که در راستای شفافیت باشد- چه در بعد داخلی و چه در مسائل بین‌المللی، در دستور کار بوده است. به نظر می‌رسد فروغی باور دارد که سودی در محافظه‌کاری و ترس از جنجال هوچی‌های داخلی یا اخم دولت‌های بیگانه‌ی همیشه نارفیق نیست؛ بلکه آسیبی که در بلند مدت از بابت ضعف اطلاع‌رسانی و ناآگاهی عمومی به مردم و نظام می‌رسد، به مراتب بیشتر از چیزی است که محافظه‌کارها از آن می‌ترسند.
سازندگان «سیاست خارجی» تمرکز خود را بر ایجاد جذابیت از طریق محتوا گذاشته‌اند و سرعت را فدای پرداختن به جذابیت قالب نکرده‌اند. «سیاست خارجی» به همان سادگی اسمش ساخته و پخش می‌شود؛ یعنی در آن خبری از میان‌برنامه‌های ویژه یا چیزی شبیه به آن نیست. ساختار برنامه به گونه‌ای است که بتوان در سریع‌ترین زمان ممکن آن را به پخش رساند.
محتوای ارائه‌شده، برای علاقه‌مندان به مباحث سیاسی -به ویژه مسائل بین‌المللی- جذاب است؛ محتوایی که در قالب مونولوگِ دو مجری و پخش چند کلیپ و مصاحبه تصویری با کارشناسان مربوطه ارائه می‌شود. حکایت آنچه «سیاست خارجی» به مخاطب عرضه می‌کند، حکایت یک لیوان آب گواراست که مخاطب را از تشنگی، خلاص می‌کند؛ مخاطبی که در پی تحولات بین‌المللی، به دنبال یک بسته اطلاعاتی مختصر و مفید است که کمتر برنامه‌ای در صدا و سیما یا دیگر رسانه‌ها می‌تواند آن را ارائه دهد. بنابراین دلیلی ندارد سرعت در ارائه محتوا، فدای بازی با قالب و تلاش برای ایجاد جذابیتی شود که نیازی به آن نیست.
کلیپ‌های پخش‌شده عموماً شامل تصاویر کمتردیده‌شده هستند و کارشناسان نیز ترجیحاً از میان چهره‌های غیرایرانی انتخاب می‌شوند تا تحلیل‌های ارائه شده، بیشترین باورپذیری را برای مخاطب به ارمغان بیاورند. مجری‌ها در مونولوگ، به خوبی به تناقضات رفتاری سیاستمداران و فعالان رسانه‌ای جهان غرب و غربگرایان می‌پردازند؛ گرچه در بعضی موارد توضیحات اضافی که جایی برای تفکر مخاطب نمی‌گذارد، می‌تواند با کنایه جایگزین شود تا بازخورد بهتری داشته باشد.
در مجموع «سیاست خارجی» از تولیداتی است که جای خالی آن حس می‌شد؛ برنامه‌ای که در زمانی حدود یک ساعت، دست مخاطب گیج و گنگ نسبت به چند و چون تحولات مهم منطقه و جهان را با یک بسته خبری-تحلیلی پر می‌کند. همچنین جا دارد گزیده‌هایی از آن در قالب میان‌برنامه‌های یکی دو دقیقه‌ای در ساعات مختلف شبانه‌روز و از شبکه‌های مختلف پخش شود تا کسانی که حوصله یک ساعت نشستن پای یک برنامه سیاسی را ندارند، نیز بی‌بهره نمانند.