اوشو که یک فرقه انحرافی را پایه‌ریزی کرد، برای نادیده گرفتن ادیان، پیشنهاد داده تا همه انسان‌ها بر محور «عشق» زندگی کنند. این پیشنهاد نه تنها ادیان را نابود نمی‌سازد؛ بلکه مشخص می‌سازد که انسان در فطرت خویش دوست دارد از یک موجود برتر و بالاتر پیروی کند که البته ممکن است در یافتن مصداق آن اشتباه کرده باشد.
پیشنهاد یکتاپرستی از سوی اوشو | ابلیس و یارانش قسم یاد کردند تا هیچ‌گاه از گمراه ساختن انسان‌ها از مسیر صحیح که همان خداپرستی است، ناامید نشوند. ایجاد فرقه‌ها و مکتب‌های انحرافی یکی از راهکارهای مهم در این زمینه می‌باشد. بی‌تردید بیشتر انسان‌ها در وجدان خویش دریافته‌اند که تنها یک موجود عنصری و مادی نیستند؛ بلکه نیازهای روحی و معنوی فراوانی دارند که با رجوع به طبیعت و طبیعت‌گرایی برطرف نخواهد شد. اینجاست که فرقه‌های انحرافی از فرصت سوء استفاده کرده و با ارائه مسیرها و نکات در ظاهر زیبا و دلنشین، مخاطبان خود را به سوی سراب هدایت می‌کنند.
اوشو، یکی از افراد منحرف و گمراه بود که حتی پس از مرگ، جملات و گزاره‌های فریبنده‌اش باعث جدایی افراد بسیاری از مسیر خداپرستی شد. او ادعا کرده که ملیت‌ها و آئین‌های مختلف برآمده از احساس تنفر و خشم نسبت به یکدیگر می‌باشد و در صورتی که همه انسان‌ها بر روی مسئله «عشق» و محبت سرمایه‌گذاری کرده و یک نظر شوند، انسان به هیچ دین و آئینی نیازمند نخواهد بود.
در پاسخ به این شبهه فریبنده به چند نکته اشاره می‌شود:
الف- وجود ملیت‌ها در جهان به معنای وجود خشم و نفرت میان آنها نیست؛ ملیت هر کسی برگرفته از شرایط جغرافیایی و آداب و رسومی است که در آنجا زندگی کرده و خود را به آن وابسته می‌داند. وابستگی به یک منطقه جغرافیایی و یا یک فرهنگ زیستی، به معنای تنفر از یک زیست دیگر و دشمنی با جغرافیای متفاوت در آن سوی جهان نیست.
ب- هر یک از آئین‌ها و ادیان متفاوتی که در جهان وجود دارد، خود را وابسته به یک موجود برتر و بالاتر می‌داند. هرچند این تفاوت در مکتب و آئین بسیار جدی است، اما مانع از گفت‌وگو میان پیروان ادیان مختلف نخواهد بود. وجه مشترک میان انسان‌ها، قدرت عقل و اندیشه می‌باشد. هیچ مانعی وجود ندارد که در شرایط یکسان، پیروان هر یک از ادیان به تحلیل موجود برتری بپردازند که او را مورد پرستش قرار می‌دهند. در این صورت مشخص خواهد شد که نقطه اشتراک عقلانی با کدام دین خواهد بود.
ج- اگر قرار بر این باشد که «عشق» به عنوان نقطه اشتراک و پیوند میان انسان‌ها قرار گیرد، پس سخن اوشو نتیجه‌ای جز پیشنهاد به پرستش یک «خدا» و یک موجود برتر نیست؛ اگر امروز هر انسان خود را پیرو یک موجود برتر خاص می‌داند، اوشو می‌گوید همه انسان‌ها باید پیرو یک حس مشترک به نام عشق باشند. پس هر چند اوشو تلاش می‌کند ادیان و پرستش را نابود کند، اما خودش در دام این واقعیت گرفتار شده. این بهترین شاهد و گواه است که پرستش یک موجود برتر و بالاتر، از نیازهای فطری انسان‌ها است.
اینجاست که مسلمانان بیش از پیش به فرمایشات و رهنمودهای خداوند در قرآن ایمان می‌آورند که فرمود: «اللَّه را بخوانيد يا رحمان را، هر كدام را بخوانيد براى او بهترين نام‌هاست!».[1] در حقیقت انسان‌ها می‌دانند که باید یک موجود برتر و کمال مطلق را عبادت کنند، اما در یافتن مصداق این موجود در اشتباه و گمراهی هستند.
پی‌نوشت:
[1]. اسراء، 110.