قرآن کریم در توصیف «ماه» آن را کره‌ای نورانی معرفی می‌کند که منافاتی با ذاتی نبودنِ نورِ آن ندارد.
کلیپی از خودش ضبط کرده و به گمانِ باطلی که دارد، برای مخاطبانی که اکثراً اهل تحقیق و مطالعه نیستند، اشکال مهمی از قرآن را اکتشاف نموده است. اشکالی تکراری که با زبان چرب و نرم تنها زحمتِ تکرارش را به عهده گرفته و چیز جدیدی ارائه نکرده است.
بیان اشکال:
قرآن کریم می‌فرماید: «هُوَ الَّذِي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِيَاءً وَ الْقَمَرَ نُورًا»؛ «اوست كسى كه خورشيد را روشنايى بخشيد و ماه را تابان كرد».[1] اشکال‌کننده گفته است: چرا خدا صفت نور بودن را به ماه داده است؛ درحالی‌که ماه هیچ نوری از خودش ندارد؟! این چه خدایی است که هنوز نمی‌داند، ماه از خودش نوری ندارد؟!
بیان پاسخ:
ما در پاسخ این اشکال فرض می‌کنیم که بین «ضِيَاءً» که در وصف خورشید آمده و «نُورًا» که در وصف ماه ذکر شده، هیچ تفاوتی وجود ندارد و هر دوی آنها به معنای نور داشتنِ صرف است،[2] ولی با این وجود هم باز اشکالی بر آیه شریفه وارد نیست؛ زیرا خداوند فرموده: ماه و خورشید هردو دارای نور هستند و نورشان برای اهل زمین منافعی دارد. از جمله اینکه کم شدن و زیاد شدنِ نور ماه، موجب ایجاد ماه‌ها و سال‌های قمری می‌شود؛ اما اینکه آیا نور این دو مالِ خودشان است یا مالِ خودشان نیست، آیه اصلاً اشاره‌ای به این موضوع ندارد. این مثلِ این می‌ماند که نور لامپ در آینه منعکس شده و از طریق آینه، فضایی را که نور ندارد، روشن نماید. حالا اگر کسی بگوید آینه فلان اتاق را روشن کرده، آیا حرف گزافی زده است؟ واضح است که هیچ‌کس چنین قضاوتی نخواهد کرد.
پی‌نوشت:
[1]. یونس: 5.
[2]. البته برخی از مفسرین و اهل لغت بین آن دو فرق گذاشته‌اند.