دعای امام صادق علیه السلام برای زائرین امام حسین علیه السلام

بسم الله الرحمن الرحیم

دعای امام صادق علیه السلام برای زائرین امام حسین علیه السلام

مظلومیت سید و سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین در مبارزه ایشان در برابر جریان ظلم امویان بر کسی پوشیده نمی باشد، امام حسین علیه السلام در زمانی که از دین اسلام بواسطه ی تبلیغات گسترده امویان در انحراف جوامع اسلامی و تحریف دین در قالب جعل احادیث، جز نامی باقی نمانده بود، علم مبارزه با ظلم برافراشت و با آنکه کلیه مسلمانان حتی صحابه پیامبر اکرم صلی الله علیه با یزید (لعنة الله علیه) بیعت نموده بودند، امتناع کرده و با جان فشانی در راه خدای متعال، دین اسلام را احیاءنمود ولی امام حسین علیه السلام در راه احیاء دین، علاوه بر نفس پاک و مطهر خویش، نفوس مردان اهل بیتش را فدای اسلام نمودند.

در روایات ائمه معصومین علیهم السلام از جهات مختلف فضائل فراوانی برای امام حسین نظیر: جایگاه والای امام حسین نزد خدای متعال مبنی بر ملاک حقانیت و ترادف دوستی امام حسین با دوستی خداوند متعال، اجر فراوان اقامه ی ذکر و مجلس عزای امام حسین علیه السلام و جایگاه ویژه زائرین امام حسین علیه السلام ذکر شده است.

ثمرات و برکات فراوانی برای برپایی مجلس عزا و گریه برای اهل بیت علیهم السلام علی الخصوص زنده کردن یاد امام حسین علیه السلام ذکر شده است، که این امر دال بر وجود آثار فراوان اخروی و دنیوی عزاداری برای ابا عبدالله الحسین و یاران با وفای ایشان می باشد،((كُلُّ عَيْنٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ بَاكِيَةٌ وَ كُلُّ عَيْنٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ سَاهِرَةٌ إِلَّا عَيْنَ مَنِ اخْتَصَّهُ اللَّهُ بِكَرَامَتِهِ وَ بَكَى عَلَى مَا يُنْتَهَكُ مِنَ الْحُسَيْنِ وَ آلِ مُحَمَّدٍ ع شِيعَتُنَا )).(۱).هر دیده‌ای روز قیامت گریان و هر چشمی [از روی نگرانی] بیدار است، مگر چشم کسی که خداوند او را بر کرامت خود اختصاص داده باشد و بر هتک حرمتی که از حسین (علیه‌السلام) و خاندان پیامبر می‌شود، گریسته باشد.

علاوه بر اجر و پاداش اقامه عزا و زنده کردن امام حسین علیه السلام، برای زیارت قبر شریف امام حسین علیه السلام به عنوان تجدید میثاق با مکتب اهل بیت علیهم السلام، کرامات فراوان و جایگاه والایی ذکر شده است که این فضائل و برکات فراوان دنیوی و اخروی زیارت قبر شریف امام حسین علیه السلام را می توان از محتوای دعای عمیق و جامع امام صادق علیه السلام برای زائران امام حسین علیه السلام شناخت، علامه مجلسی در بحارالانوار از معاویه بن وهب چنین نقل می کند:((اِستَأذَنتُ علی أبِی عبدِ اللّهِ علیه السلام، فَقِیلَ لی: اُدخُلْ، فَدَخَلتُ فَوَجَدتُهُ فی مُصَلاّهُ فی بَیتِهِ، فَجَلَستُ حتّی قَضی صلاتَهُ، و سَمِعتُهُ و هُو یُناجِی رَبَّهُ و هُو یقولُ: اللّهُمّ یا مَن خَصَّنا بالکَرامَةِ، و وَعَدَنا بالشَّفاعَةِ، و خَصَّنا بالوَصِیَّةِ، و أعطانا عِلمَ ما مَضی و ما بَقِیَ، و جَعَلَ أفئدَةً مِنَ الناسِ تَهوِی إلَینا، اِغفِرْ لی و لإِخوانِی و زُوّارِ قَبرِ أبِیَ الحُسینِ، الذینَ أنفَقُوا أموالَهُم و أشخَصُوا أبدانَهُم رَغبَةً فی بِرِّنا، و رَجاءً لِما عِندَکَ فی صِلَتِنا، و سُرورا أدخَلُوهُ علی نَبِیِّکَ......... اللّهُمّ إنَّ أعداءَنا عابُوا علَیهِم علی خُرُوجِهِم فلَم یَنهَهُم ذلکَ عنِ الشُّخُوصِ إلَینا خِلافا مِنهُم علی مَن خالَفَنا، فارحَمْ تلکَ الوُجُوهَ التی غَیَّرَتْها الشَّمسُ، و ارحَمْ تلکَ الوُجُوهَ التی تَتَقَلَّبُ علی حُفرَةِ أبی عبدِ اللّهِ......... اللّهُمّ إنّی أستَودِعُکَ تلکَ الأنفُسَ و تلکَ الأبدانَ حتّی نُوافِیَهُم علی الحَوضِ یَومَ العَطَشِ.)).(۲)از امام صادق علیه السلام اجازه شرفیابی خواستم، به من گفته شد: داخل شو. من داخل شدم و دیدم حضرت در مصلاّی خانه خود مشغول نماز است. نشستم تا نماز خود را تمام کرد و شنیدم با پروردگارش مناجات می‌کند و می‌گوید: الهی! ای آن که کرامت را مختصّ ما کردی و وعده شفاعت به ما دادی و وصایت را ویژه ما گردانیدی و دانش گذشته و آینده را به ما بخشیدی و دلهای مردمان را شیفته ما کردی! من و برادران من و زوّار قبر پدرم حسین را بیامرز ؛ همانان که به نیّت نیکی به ما و به امید پاداشی که به سبب پیوند با ما می‌دهی و به قصد شاد کردن پیامبر تو، اموالشان را خرج می‌کنند و رنج و زحمت سفر [برای زیارت حسین علیه السلام ]را بر خود هموار می‌سازند... الهی! دشمنان ما، از آنان به سبب این سفر، عیبجویی می‌کنند اما آنان، برخلاف انتقادات مخالفان ما، به سوی ما می‌آیند. پس، بر آن چهره‌هایی که داغیِ آفتاب تغییرشان داده است، رحمت آر و به آن چهره‌هایی که بر تربت قبر ابی عبد اللّه مالیده می‌شود رحم کن... الهی! من این جانها و این پیکرها را به تو می‌سپارم، تا در آن روز تشنگی (قیامت) در کنار حوض [کوثر] با آنان دیدار کنیم.

منابع

۱.صدوق، محمد بن علی، الخصال، جامعه مدرسین،ج۲، ص۶۲۰.

۲.مجلسی، محمدباقر،بحارالانوار،موسسه وفاء، ج۱۰۱، ص۵۱/ ۱.