احکام نماز

اصل «صلاة» براى دعا بوده و از باب نام گذارى كل به نام اجزايش، بر نماز كه بخشى از اجزاى آن دعا است اطلاق گشته است.

انسان در وطن پدر ومادر خود كه متولد شده و همراه آنان زندگى کرده، اين محل ، وطن پدر و مادرى محسوب مى شود و تا وقتی كه از آن‌جا اعراض نكند، وطن او حساب مى شود.

يكى از آثار بسيار مهم نماز قرب به خداوند است. اين اثر روح عبادت و نماز را تشكيل مى‏دهد و در يكى از آيات قرآن هدف آفرينش انسان «عبادت» بيان شده است .

با گفتن یک کلمه هم می شود از خداتشکر کرد پس دیگر چه نیازی است که وقتمان را اختصاص به نماز دهیم؟

سند و مدرك دستورات ديني اختصاص به قرآن مجيد ندارد و گذشته از قرآن،كلام پيامبر(ص)و به تبع آن سخنان ائمه معصوم(ع)كه از آن اصطلاحاً به(سنّت)ياد مي شود جزء منابع به دست آوردن احكام دين است.

در اعتقاد شيعه،خداوند متعال در هر موردي حكمي دارد كه بايد بندگانش آن را بدانند و هر كاري كه بندگان انجام مي‌دهند يا واجب است يا حرام يا مستحب يا مكروه و يا مباح است.

همانطور كه فقهاء عظام در رساله‎هاي عمليه نوشته اند براي هر نمازي يك وقت فضيلت وجود دارد و يك وقت مشترك،كه نماز خواندن در وقت فضيلت از برتري بيشتري برخوردار است.

دست‌ها بر روي سينه گذاشتن در اصطلاح خاص اهل‌سنت تكتيف و تكتّف ناميده مي‌شود كه در اين باره هم كتب فقهي و هم منابع حديثي آنها به اين مطلب اشاره دارند.

اركان نماز را اهل سنّت چهار تا مي‎دانند(قيام و ركوع،سجود و قرائت)و بعضي از آنها نيّت را اضافه نموده‎اند ولي شيعيان اركان نماز را پنج تا مي‎دانند (نيّت،تكبيرة الاحرام،قيام،ركوع،سجده).

از آنجايي كه صحاح سته كُتب استدلالي نيست،پس براي پيدا كردن دليل باز گذاشتن دستها در حال نماز،بايد به كتب فقهي اهل سنّت كه كتب استدلالي مي باشند مراجعه كنيم.

اين كه ملاك مسافرت را هشت فرسخ دانسته‌اند، ساخته و پرداخته ذهن علما نيست تا امروز از آن دست بردارند، بلكه ريشه اين ملاك احاديث فراوني است.

به جز ضرورت و اجماع،روايات اهل بيت(ع)سيره پيامبر(ص) نيز دليل قصر نماز در مسافرت است.چنان كه نقل شده كه پيامبر به ذي خشب مسافرت كرد و نماز را به صورت قصر خواند.