اعتقادی

علم الهي به قيد اختيار و اراده انسانها به اعمال آنها تعلق گرفته است.يعني خداوند مي داند كه مثلا فلان شخص به اراده و اختيار خودش مرتكب فلان معصيت مي شود،

در علم خداوند تغيير و اضافه شدن معني ندارد و در اين قسم از علم خداوند نيز تغيير و اضافه معني ندارد زيرا تغيير علم موجب نقص است و نقص در ذات خداوند راه ندارد.

علم خداوند بدون اينكه تحقق پيدا كندعلم نخواهد بود.علم در صورتي است كه معلومي باشد.اگر انسان نباشد و اطاعت و عصياني نباشد،علم خداوند به عاقبت هر فرد بي معنا است.

علم به متغيّرات،به معناي تغيّر در علم الهي نيست،اين سخن در علم ذاتي واضح است زيرا خداوند از ازل همه حوادث را مي دانسته است و اين علم او هرگز دستخوش تغيير نمي شود.

علم الهي را مي‌توان به دو نوع تقسيم كرد: علم به ذات و علم به غير، مقصود از قسم اول علم خدا به ذات خويش و مقصود از قسم دوم علم خدا به ساير موجودات است.

منظور این است که شخصی که در دنیا با قرآن بوده است,

حضرت علی (ع) می فرمایند: و همانا آن زندگى سخت و دشوارى كه خداوند دشمن خود را از آن بیم داده عذاب قبر است، كه خداوند بر كافر نودونه اژدها مسلّط كند كه گوشت بدنش را بدندان گزند، و استخوانش را بشكنند...

درياي عشق الهي كه سرچشمة آن معرفت به حق تعالي و اوصاف اوست نه تنها در ذات اقدس اله بار مي‌يابد بلكه به حسب ظرفيت‌ها در سراسر جهان هستي جريان پيدا مي‌كند.

خالقيت را به معناي قدرت بر خلق و خلاقيت بگيريم جلوه‎اي از قدرت الهي خواهد بود كه از صفات ذاتي است.

هرگاه صفت،بگونه اي باشد كه براي موصوف اش(خداوند)جمال و كمالي را ثابت كند و به واقعيتي در ذات موصوف اش(خداوند)اشاره كند صفت ثبوتي نام دارد مانند عالم،قادر وحي.

هنگامي كه كسي آگاهانه و از روي اراده و اختيار،كار خوبي را انجام دهد و يا صفتي را براي خود برگزيند كه سرچشمه اعمال نيك اختياري است،ما او را حمد و ستايش مي‌خوانيم.

حكومت بر دو نوع تكويني(تدبير جهان آفرينش)و تشريعي تقسيم مي شود.از آيه ي40سوره ي يوسف،حكومت تشريعي،و از آيه ي 26 سوره ي آل عمران،حكومت تكويني به دست مي آيد.