اقتضائات امامت و نبوت

آیا نبوت و امامت موروثی است؟

این آیه به زیبایی بیان می‌کند که مقام «امامت» غیر از «نبوت» است.

بدون شک امام باید حداقل در مسائلی که به نحوی مربوط به دین می‌باشند، اعلم روزگار خود باشد.

یکی از منابع مهم شیعه، کتاب کافی است. در بخش کلامی این کتاب که به اصول کافی مشهور است، بخشی به نام «کتاب الحجة» وجود دارد. در این بخش به صورت بابهایی جداگانه، روایاتی که در آنها، پیامبر(ص) و یا امامان، تصریح بر امامت امامان بعد از خود می‌کنند، ذکر شده است.

اگر چه با رفتن پیامبر، شأن نبوت که ابلاغ پیام الهى از طریق وحى بود خاتمه یافته بود، اما شأن مرجعیت دینى و ولایت و امامت هم چنان باقى بود. این مسئله مهم ایجاب مى‏ کرد که بعد از پیامبر کسانى باشند که این مقام مسئولیت را به عهده گیرند.

پیامبر همه علوم خود را یک جا به امام (ع) منتقل کرد تا به وسیله آن علوم، احکام و آموزه‌های بیان نشده از زبان پیامبر را برای مردم بیان نمایند و الهام می‌تواند بازگوی همان علومی باشد که به امام منتقل گردید.

ائمه اطهار(ع) در پذیرش این منصب، مجبور نیستند، چون شناخت عمیقی نسبت به صفات جمال و جلال خداوند دارند و محبت و عشق او در دل‌هایشان موج می‌زند؛ به گونه‌ای که هیچ تعلقی به غیر وی ندارند و جز به رضایت او نمی‌اندیشند.

- نبوت و امامت دارای شئونی است که از قدرت و توانایی‌های یک زن به لحاظ جسمی و روحی فراتر است، و مقام و جایگاه زن به لحاظ لطافت و ظرافتی که دارد، متناسب با این جایگاه که دارای سختی و مشقت های فرواوان است، نمی‌باشد.