فتاواي وهابيت

از آن‌جا که اسلام، آئین جاودان است، باید در برگیرنده تمام جوانب زندگی باشد. در همین راستا، اسلام حکم تقیه را در موارد ترس بر جان و... در نظر گرفته است که در قرآن و سنت به آن تاکید شده است. متاسفانه دشمنان اسلام، نظیر وهابیت درصدد هستند که به گونه‌ای با تقیه مبارزه کرده و آن را از مسائل اسلامی ندانند که این مخالف قرآن و سنت است.

حاصل کلام وهابیان در توحید منتهی به اعتقاداتی می‌شود که نهایتاً به تشبیه و محدود ساختن ذات خداوند منجر می‌گردد. آن‌ها معتقدند خدا در بالای عرش خود مستقر شده و از آن‌جا عالم را اداره می‌کند. این اعتقاد علاوه بر این‌که خدا را موجودی مکان‌مند و شبیه مخلوقاتش می‌نماید، بر خلاف تعالیم صریح قرآن است که خدا را در همه‌جا حاضر می‌داند.

شاید درک و باور این مسئله برای بسیاری از انسان‌هایی‌که با تعالیم انسان‌ساز اسلام به نوعی آشنایی نسبی دارند، بسیار مشکل باشد ‌که چگونه می‌شود فرقه‌ای از بطن این آیین ظهور کند که تا به این حد بتواند انسانیت را زیر پا گذاشته و قتل و خونریزی را سرلوحه کار خویش قرار دهد. عوامل گسترش وهابیت را می‌توان به دو قسم عمده تقسیم کرد.

سران وهابی و به تبع ایشان وهابی‌ها، در مواضع و کتب مختلف، ادعایی دارند مبنی بر اینکه کسانی مورد تکفیر ما قرار می‌گیرند که از دید ما مسلمان نیستند، لذا ما مسلمانان را تکفیر نمی‌کنیم بلکه نسبت کفر را به کسانی می‌دهیم که بر اساس ادله‌ی ما از چارچوب اسلام خارج شده‌اند و اینها کسانی هستند که به بعضی از کتاب الهی ایمان دارند ولی نسبت به بعض دیگر کافرند.

وهابیان سالهاست که به انحاء گوناگون به دنبال توجیه رفتار و کردار خود هستند تا مسائلی چون تکفیر مسلمین را با آیات قرآن توجیه کنند، مثلا می‌گویند شما مصداق آیه ای از قرآن هستید که به بعض قرآن ایمان دارید و منکر بعض دیگر آن هستید. در حالی که آنچه برخی از مسلمانان مرتکب می‌شوند از ضروریات دین نبوده، بلکه از مسائل اختلافی است.

وهابیان بین حرف تا عملشان بسیار فاصله است. زمانی که با هجمه‌ی اعتراضات علمای مسلمان مواجه می‌شوند، خود را از اتهامات وارده مبرا دانسته و می‌گویند ما هرگز مسلمانی را تکفیر نمی‌کنیم. در حالی که در عمل دایره‌ی اسلام را چنان تنگ می‌سازند که تنها افرادی که به باورهای وهابیت ملتزم بوده و پیرو عقاید ایشان باشند مسلمان می‌مانند و بقیه را جزو کفار می‌دانند.