پرسش دوم
در مورد پرخوری و پرخوابی و پرگویی، نیز باید گفت که مقدار نیاز به خواب، خوراک و سخن گفتن در هر کسی متفاوت است و هر کسی می‌تواند تشخیص دهد که بدنش به چه مقدار غذا و خواب احتیاج دارد،
مثلا در مورد غذا، به طور معمول انسان هنگامی که سر سفره می نشیند عادتا شروع به خوردن می کند، ولی گاهی متوجه می‌شود که الان چند لقمه دارم اضافه می خورد، همین چند لقمه می‌شود پرخوری.
روایت در مورد خوردن چنین آمده است:َ
«أَصْلُ كُلِّ دَاءٍ الْبُرُودَةُ كُلْ وَ أَنْتَ تَشْتَهِي وَ أَمْسِكَ وَ أَنْتَ تَشْتَهِي؛ اصل هر بیماری سردی است، بخور درحالیکه اشتهاء داری و دست نگه دار از خوردن، درحالیکه اشتهاء به خوردن داری» [مستدرک الوسائل، ج16، ص224]
این روایت اندازه خوردن را مشخص کرده است، غذا بخور تا زمانی که اشتها داری، ولی به اندازه‌ای نباشد که کامل سیر شوی، تا زمانی غذا بخور که هنوز مقداری اشتها به خوردن، وجود دارد، یعنی یکی دو لقمه، مانده به سیری، دست از خوردن بکشید.، زیرا پرخوری باعث سردی و کم کاری معده می‌شود.
در مورد خواب نیز گفته‌اند که یک شبانه روزت را به چهار بخش تقسیم کن و از آن یک چهارمش را برای خواب قرار بده. که به طور معمول شش ساعت می‌شود، معمول خواب شش ساعت است، این برای انسان‌های عادی است ولی برخی کمتر خواب می‌روند و بعضی که معمولا نوجوانان هستند، بیشتر نیاز به خواب دارند.
امام کاظم علیه‌السلام فرمود: «إجْتَهِدُوا فِی أَنْ یَکُونَ زَمَانُکُمْ أَرْبَعَ سَاعَاتٍ، ساعتی را برای مناجات با خدا، ساعتی را برای کار، ساعتی را برای تفریح و ساعتی را برای خواب» بنابر می‌توان گفت که حد وسط خواب همان شش ساعت است.[تحف العقول، ص409]
در مورد پرگویی
در این مورد نیز به قول نظامی
کم گوی و گزیده گوی چون دُر... تا ز اندک تو جهان شود پر
این بیت شعر خلاصه روایات و قرآن در مورد سخن گفتن است، قرآن کریم می‌فرماید: «وَ قُلْ لِعِبادي يَقُولُوا الَّتي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ إِنَّ الشَّيْطانَ كانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوًّا مُبينا»؛[إسراء : 53 ] «به بندگانم بگو: «سخنی بگویند که بهترین باشد! چرا که (شیطان بوسیله سخنان ناموزون)، میان آنها فتنه و فساد می‌کند؛ همیشه شیطان دشمن آشکاری برای انسان بوده است».
زمانی که انسان بخواهد سخن بگوید، باید سخنش دارای شرائطی باشد که یکی از آنها در این آیه «احسن بودن است؛ یعنی بهترین سخن‌ها را انتخاب کند و بگوید» برای انتخاب بهترین، انسان مجبور است که قبلش فکر کند، از بین سخنانی که خوب است بهترین را انتخاب کند و... همین باعث می‌شود که سخنانش پخته تر و سنجیده تر باشد و از سویی تعداد سخنانش نیز کم می‌شود.
نکته دیگر اینکه: اگر کسی سعی کند طبق آنچه که خدا دستور داده است عمل کند، همین‌ها برای رضای خدا می‌باشد و لو اینکه عادت کرده باشد.
به عبارت دیگر درست است که انسان عادتا می خوابد و غذا می خورد و .. ولی از آن جهت که خدا فرموده است، اینها نسبت به خدا می شود، تنها باید توجه به این مطلب داشته باشد همین برای ابتدای کار کفایت می کند. به همین خاطر است که گفته اند قبل از غذا بسم الله بگویید، یا قبل از خواب با وضو باشید و ذکر بگویید و ... قبل از سخن گفتن بسم الله بگویید و... همه اینها برای این است که انسان توجه خودش را به خدا فراموش نکند، یعنی تمام اینها را دارد به خدا نسبت می دهد.
هر باری که شکست خورد، باز استغفار کند؛ و آن را امری مصنوعی و .. نداند، زیرا همین مصنوعی دانستن گاهی حربه شیطان است که استغفار و توبه را از انسان بگیرد، یعنی می گوید که مصنوعی استغفار می کنید، پس فایده ای ندارد، پس چرا خودت را به زحمت می اندازی، و ... اینها باعث می شود که کم کم راه توبه و استغفار به روی انسان بسته شود.
پس حتی اگر هزاران بار نیز شکست خورد، باز باید توبه و استغفار کند.
با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
پرسش دوم
در مورد پرخوری و پرخوابی و پرگویی، نیز باید گفت که مقدار نیاز به خواب، خوراک و سخن گفتن در هر کسی متفاوت است و هر کسی می‌تواند تشخیص دهد که بدنش به چه مقدار غذا و خواب احتیاج دارد،
مثلا در مورد غذا، به طور معمول انسان هنگامی که سر سفره می نشیند عادتا شروع به خوردن می کند، ولی گاهی متوجه می‌شود که الان چند لقمه دارم اضافه می خورد، همین چند لقمه می‌شود پرخوری.
روایت در مورد خوردن چنین آمده است:َ
«أَصْلُ كُلِّ دَاءٍ الْبُرُودَةُ كُلْ وَ أَنْتَ تَشْتَهِي وَ أَمْسِكَ وَ أَنْتَ تَشْتَهِي؛ اصل هر بیماری سردی است، بخور درحالیکه اشتهاء داری و دست نگه دار از خوردن، درحالیکه اشتهاء به خوردن داری» [مستدرک الوسائل، ج16، ص224]
این روایت اندازه خوردن را مشخص کرده است، غذا بخور تا زمانی که اشتها داری، ولی به اندازه‌ای نباشد که کامل سیر شوی، تا زمانی غذا بخور که هنوز مقداری اشتها به خوردن، وجود دارد، یعنی یکی دو لقمه، مانده به سیری، دست از خوردن بکشید.، زیرا پرخوری باعث سردی و کم کاری معده می‌شود.
در مورد خواب نیز گفته‌اند که یک شبانه روزت را به چهار بخش تقسیم کن و از آن یک چهارمش را برای خواب قرار بده. که به طور معمول شش ساعت می‌شود، معمول خواب شش ساعت است، این برای انسان‌های عادی است ولی برخی کمتر خواب می‌روند و بعضی که معمولا نوجوانان هستند، بیشتر نیاز به خواب دارند.
امام کاظم علیه‌السلام فرمود: «إجْتَهِدُوا فِی أَنْ یَکُونَ زَمَانُکُمْ أَرْبَعَ سَاعَاتٍ، ساعتی را برای مناجات با خدا، ساعتی را برای کار، ساعتی را برای تفریح و ساعتی را برای خواب» بنابر می‌توان گفت که حد وسط خواب همان شش ساعت است.[تحف العقول، ص409]
در مورد پرگویی
در این مورد نیز به قول نظامی
کم گوی و گزیده گوی چون دُر... تا ز اندک تو جهان شود پر
این بیت شعر خلاصه روایات و قرآن در مورد سخن گفتن است، قرآن کریم می‌فرماید: «وَ قُلْ لِعِبادي يَقُولُوا الَّتي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ إِنَّ الشَّيْطانَ كانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوًّا مُبينا»؛[إسراء : 53 ] «به بندگانم بگو: «سخنی بگویند که بهترین باشد! چرا که (شیطان بوسیله سخنان ناموزون)، میان آنها فتنه و فساد می‌کند؛ همیشه شیطان دشمن آشکاری برای انسان بوده است».
زمانی که انسان بخواهد سخن بگوید، باید سخنش دارای شرائطی باشد که یکی از آنها در این آیه «احسن بودن است؛ یعنی بهترین سخن‌ها را انتخاب کند و بگوید» برای انتخاب بهترین، انسان مجبور است که قبلش فکر کند، از بین سخنانی که خوب است بهترین را انتخاب کند و... همین باعث می‌شود که سخنانش پخته تر و سنجیده تر باشد و از سویی تعداد سخنانش نیز کم می‌شود.
نکته دیگر اینکه: اگر کسی سعی کند طبق آنچه که خدا دستور داده است عمل کند، همین‌ها برای رضای خدا می‌باشد و لو اینکه عادت کرده باشد.
به عبارت دیگر درست است که انسان عادتا می خوابد و غذا می خورد و .. ولی از آن جهت که خدا فرموده است، اینها نسبت به خدا می شود، تنها باید توجه به این مطلب داشته باشد همین برای ابتدای کار کفایت می کند. به همین خاطر است که گفته اند قبل از غذا بسم الله بگویید، یا قبل از خواب با وضو باشید و ذکر بگویید و ... قبل از سخن گفتن بسم الله بگویید و... همه اینها برای این است که انسان توجه خودش را به خدا فراموش نکند، یعنی تمام اینها را دارد به خدا نسبت می دهد.
هر باری که شکست خورد، باز استغفار کند؛ و آن را امری مصنوعی و .. نداند، زیرا همین مصنوعی دانستن گاهی حربه شیطان است که استغفار و توبه را از انسان بگیرد، یعنی می گوید که مصنوعی استغفار می کنید، پس فایده ای ندارد، پس چرا خودت را به زحمت می اندازی، و ... اینها باعث می شود که کم کم راه توبه و استغفار به روی انسان بسته شود.
پس حتی اگر هزاران بار نیز شکست خورد، باز باید توبه و استغفار کند.
برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید.
https://btid.org/fa/news/158817
https://btid.org/fa/news/185149
برای آگاهی با آداب غذا خوردن و خوابیدن و سخن گفتن به لینک های زیر مراجعه کنید.
https://btid.org/fa/news/224861
https://btid.org/fa/news/183221
https://btid.org/fa/photogallery/177796