میگن عاشق هر بدی معشوق رو میبخشه بجز خیانت. مشکل اینجاست که ما خیانت رو چطور تعریف می کنیم. شکستن هر قول و قراری که خیانت نیست بخواهیم لعن و نفرین کنیم. یا خدا انتقام بگیره. بیشتر این قول و قرارهای عاشقانه یه مشت حرف های احساسی و بدون پشتوانه عقلی هستند. از منظر خدا هم اصل قضیه که شروع دوستی دو طرف بوده خلاف دستور خدا بوده چه برسه به قول و قرارها. خلاصه اینکه عقلا و شرعا عدم رعایت این مثلا قول های عاشقانه گناه یا جنایت نیست. بجز اون قسمت شکستن دل طرف مقابل آنهم در شرایط خاص.
ازدواج مرحله مهمی در زندگیه و طبیعیه که هرکسی تا وقتی که اختیار داره سعی می کنه بهترین یا حداقل محتمل ترین کیس رو انتخاب کنه. اینکه چندین سال با کسی دوست بوده اید و قول هائی هم رد و بدل شده حجت نیست. اون خانم کاملا صحیح گفته. 3 سالآشنائی داشته اید نه چیز دیگر.
اولا که که زن و شوهر نبوده اید. پس چه خیانتی؟
دوما 3 سال زمان زیادیه. هر آدم عاقلی ببینه طرفش این همه مدت دست دست میکنه، وعده میده ولی عمل نمیشه، قطعا به این نتیجه میرسه که نباید روی حرف طرف مقابلش حساب باز کنه. اصولا همچین کسی رو قابل اعتماد و اتکاء برای اداره زندگی نمی بینه.
سوما (از دید دختر و خانواده اش) چه تضمینی وجود داره 3 سال نشه 5 و 10 سال و آخرش هم هیچی؟ مخصوصا که دخترا به گذر زمان و بالا رفتن سن شان حساس هستند و حق هم دارند.
تا وقتی دو طرف سر سفره عقد نشسته و خطبه خوانده نشده، هیچ حقی نسبت به هم ندارند. تا آن لحظه هر دو طرف آزادند هرلحظه که به نتیجه برسند این رابطه یا ازدواج به صلاح شان نیست از آن صرف نظر کنند.
می دونم خیلی خشک و بی احساس به نظر میاد. ولی واقعیت زندگی همینه. فکر هم نکنید سواره هستیم و .... . نخیر، ما هم سهم مون رو از این شربت نوشیده ایم. اونقدر اونقدر گلومون سوخته که که بعد از سال ها هنوز طاقت/جرات نداریم آبی بنوشیم.
سلام
میگن عاشق هر بدی معشوق رو میبخشه بجز خیانت. مشکل اینجاست که ما خیانت رو چطور تعریف می کنیم. شکستن هر قول و قراری که خیانت نیست بخواهیم لعن و نفرین کنیم. یا خدا انتقام بگیره. بیشتر این قول و قرارهای عاشقانه یه مشت حرف های احساسی و بدون پشتوانه عقلی هستند. از منظر خدا هم اصل قضیه که شروع دوستی دو طرف بوده خلاف دستور خدا بوده چه برسه به قول و قرارها. خلاصه اینکه عقلا و شرعا عدم رعایت این مثلا قول های عاشقانه گناه یا جنایت نیست. بجز اون قسمت شکستن دل طرف مقابل آنهم در شرایط خاص.
ازدواج مرحله مهمی در زندگیه و طبیعیه که هرکسی تا وقتی که اختیار داره سعی می کنه بهترین یا حداقل محتمل ترین کیس رو انتخاب کنه. اینکه چندین سال با کسی دوست بوده اید و قول هائی هم رد و بدل شده حجت نیست. اون خانم کاملا صحیح گفته. 3 سالآشنائی داشته اید نه چیز دیگر.
اولا که که زن و شوهر نبوده اید. پس چه خیانتی؟
دوما 3 سال زمان زیادیه. هر آدم عاقلی ببینه طرفش این همه مدت دست دست میکنه، وعده میده ولی عمل نمیشه، قطعا به این نتیجه میرسه که نباید روی حرف طرف مقابلش حساب باز کنه. اصولا همچین کسی رو قابل اعتماد و اتکاء برای اداره زندگی نمی بینه.
سوما (از دید دختر و خانواده اش) چه تضمینی وجود داره 3 سال نشه 5 و 10 سال و آخرش هم هیچی؟ مخصوصا که دخترا به گذر زمان و بالا رفتن سن شان حساس هستند و حق هم دارند.
تا وقتی دو طرف سر سفره عقد نشسته و خطبه خوانده نشده، هیچ حقی نسبت به هم ندارند. تا آن لحظه هر دو طرف آزادند هرلحظه که به نتیجه برسند این رابطه یا ازدواج به صلاح شان نیست از آن صرف نظر کنند.
می دونم خیلی خشک و بی احساس به نظر میاد. ولی واقعیت زندگی همینه. فکر هم نکنید سواره هستیم و .... . نخیر، ما هم سهم مون رو از این شربت نوشیده ایم. اونقدر اونقدر گلومون سوخته که که بعد از سال ها هنوز طاقت/جرات نداریم آبی بنوشیم.