عزت و افتخار با افتادن در دامان خدا اتفاق میافتد؛ نه با توسعه جلوههای دنیایی.
دو نوع نگاه راهبردی در سبک زندگی وجود دارد: یکی نگاه توحیدی یا باطنی و حقیقی، و دیگری نگاه مادی یا ظاهری و سطحی. این دو نوع نگاه به شدت بر جهتدهی فعالیتهای زندگی دنیایی ما اثر میگذارد. امام حسن مجتبی علیهالسلام میفرماید: «اذا أَرَدتَ عِزّاً بلاعشیرةٍ، و هَیبةً بلاسلطانٍ، فاخرُج مِن ذُلِّ معصیة اللّه الی عزِّ طاعة اللّه»؛[1] «اگر خواستار عزت بدون داشتن قوم و خویش، و طالب شکوه بدون سلطنتی، از ذلت نافرمانی خدا به سوی عزت اطاعت او حرکت کن!».
برخی انسانها، عزت و افتخار را در داشتن قدرت، کثرت طائفه و جناح و اصل و نسب میدانند و هیبت و جلال را در داشتن منصب و پست و مقام، عیارسنجی میکنند؛ حال آنکه طبق نگاه توحیدی، عزت و کرامت و همچنین هیبت و بزرگی، در رعایت تقوا و اطاعت از معدن عزت اتفاق میافتد؛ چنانکه نمونههای بارز آن را در هر برههای از تاریخ میتوان مشاهده کرد. ازاینرو امام صادق عليهالسلام میفرماید: «مَن خافَ اللّهَ أخافَ اللّهُ مِنهُ كُلَّ شَيءٍ، و مَن لَم يَخَفِ اللّهَ أخافَهُ اللّهُ مِن كُلِّ شَيءٍ»؛[2] «هركه از خدا بترسد، خداوند همه چيز را از او بترساند و هركه از خدا نترسد، خداوند او را از همه چيز ترسان کند».
پینوشت:
[1]. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج44، ص139.
[2]. شیخ کلینی، الكافی، ج2، ص68.