تکیه‌گاهتان خدا و مؤمنان باشند؛ اعتماد به دشمن، تکیه بر باد است

کمک‌طلبیدن و یاری‌جستن برای موفقیت در هر کاری، امری معقول و پسندیده است؛ زیرا انسان به‌تنهایی، توانایی فراهم‌کردنِ تمام مقدمات لازم برای کامیابی را ندارد. حتی انسان کامل و شخصیت بی‌مانندی مثل پیامبر عظیم‌القدر اسلام هم برای پیشبرد اهداف الهی خود، نیازمند کمک بود؛ چنانچه در جای‌جای قرآن مجید، از یاری خداوند در مقاطع مختلف، سخن به میان آمده است. تا این جای مطلب را همه‌ی عاقلان تایید می‌کنند و ظاهرا اختلافی در آن نیست.

اما اینکه «به چه کسی باید تکیه کرد و از چه کسی باید کمک طلبید» موضوعی است که بی‌توجهی به آن، به قیمت از دست‌رفتن همه‌ی رویاهای شیرین، تمام خواهد شد.

غور و تدبر در آخرین کتاب الهی، به ما نشان می‌دهد که یک مسلمان باید به چه عناصری تکیه کند و از آن‌ها طلب یاری نماید. در قرآن کریم از دو عنصر «نصرت الهی» و «مؤمنان» بعنوان یاری‌کننده و پشتیبان، یاد شده است: «هو الذی أیّدک بنصره و بالمؤمنین.»[1] کمک پروردگار به همراه یاری مؤمنان پاکباخته، ضامن پیروزی و موفقیت در هر عرصه‌ای است.

در تمام مقاطع تاریخ توحیدگرایان تا به امروز، علاوه بر نصرت خداوند متعال، یاری مؤمنان بااخلاص هم نقش فراوانی در اعتلای کلمه‌ی توحید و ذلت شرک و الحاد داشته است.
موسای کلیم علیه‌السلام در این راه از برادرش هارون، کمک می‌گیرد. محمد امین صلی‌الله‌علیه‌وآله با یاری علی‌مرتضی علیه‌السلام بساط بت‌پرستی را بر‌می‌چیند و علی علیه‌السلام نیز با کمک مؤمنانی مثل مالک‌اشتر به نشر اسلام، همت می‌گمارد.
در کربلا نیز، سید و سالار شهیدان با کمک یاران باوفایش مخصوصاً قمربنی‌هاشم علیه‌السلام به مقابله با یزیدیان می‌پردازد و وقتی علمدارش به شهادت می‌رسد با صدای بلند اعلام می‌کند که الان کمرم شکست و پشت و پناهم از دست رفت.
در عصر حاضر نیز، امام راحل عظیم‌الشان به صراحت از کودکان در گهواره بعنوان سربازان و یاوران خود نام ‌می‌برد و حضرت امام خامنه‌ای نیز همواره به تمجید نقش مردم در مسیر پر فراز و نشیب انقلاب، پرداخته‌اند.

اما از «نصرت الهی» و «مؤمنان» که بگذریم دیگر هیچ‌ تکیه‌گاهی برای شخص مسلمان باقی نمی‌ماند. بنابراین بسیار واضح است که به‌هیچ عنوان و با هیچ توجیهی نمی‌توان به دشمن بدسابقه و کینه‌توز اعتماد کرد و از او انتظار مساعدت داشت.

شاید خواننده‌ی محترم، به جمله‌ی اخیر، با دیده‌ی تعجب بنگرد و بپرسد که آیا هستند کسانی که از دشمن هم انتظار دوستی داشته باشند؟ در پاسخ باید گفت که متاسفانه این‌روزها عده‌ای دشمن را دشمن، فرض نمی‌کنند و حتی با الفاظی مثل «باهوش» و «مؤدب» به تمجید از او هم می‌پردازند! همان‌ها که در مقابلِ تهدیدها و تحقیرهای مکرر دشمن، واکنش مناسبی نشان نمی‌دهند با این هدف که نکند به پَرِ قبای آمریکا بربخورد و نظر رحمت خود را از ما دریغ کند!

در چند ماه اخیر، رهبر معظم انقلاب در سخنرانی‌های مکرر خود، کلید‌واژهای به نام «نگاه به درون» و پرهیز از «نگاه و اعتماد به خارج» را بارها و بارها تکرار کرده‌اند که ذکر یک نمونه از آن‌ها خالی از لطف نیست: «درس بزرگى كه ما از اين فشارهاى اقتصادى دريافت كرديم، اين است كه هرچه مي‌توانيم، بايد به استحكام ساخت داخلى قدرت بپردازيم؛ هرچه مي‌توانيم، در درون، خودمان را مقتدر كنيم؛ دل به بيرون نبنديم. آنهایى كه دل به بيرونِ ظرفيتِ ملت ايران مي‌بندند، وقتى با يك چنين مشكلاتى مواجه شوند، خلع سلاح خواهند شد.»[2]

این نوشتار با محورقرار دادن یک اصل قرآنی، درصدد تذکر این مطلب است که انتخاب تکیه‌گاهی به جز «نصرت الهی» و «مؤمنان»، در حقیقت، تکیه بر باد و محکوم به شکست خواهد بود.

------------------------------

پی‌نوشت:

[1] انفال، 62
[2] دوازده مرداد 1392 / مراسم تنفیذ