وعده‌های الهی، تشویق‌های واقعی و حقیقی است که بی‌شک محقق می‌شود، همانطور که برخی از آن‌ها در دنیا محقق شده است.
همواره برخی از دین‌ستیزان برای رسیدن به اهداف شوم خود، سعی دارند با زیر سؤال بردن آموزه‌های دین، ایمان عموم مردم را سست کنند. این بار می‌گویند هر چیزی که انسان در زمین ندارد، خداوند وعده آن را در بهشت داده است.
برای دفع این توهم، باید گفت که وعده‌های الهی خصوصیاتی دارد:
یک. حقیقی بودن وعده‌ها و تشویق‌ها
هرچند گاهی وعده‌های مردم، نوعی فریب‌کاری و خلف وعده است؛ ولی وعده‌های الهی هرگز خیالی، فریب‌کاری و به دلیل کمبود آن در زمین نخواهد بود؛ بلکه برخی وعده‌های خداوند به صورت نقدی در همین دنیا تحقق پیدا کرده است.[1]
دو. گستردگی وعده‌ها و تشویق‌های خداوند
نعمت‌هایی که خداوند در دنیا برای راحت زیستن انسان قرار داده است، همراه با سختی‌هاست،[2] بنابراین انسان باید با صبر و تحمل از آن‌ها بهره‌مند شده و قدرت روحی و روانی خویش را افزایش دهد تا بتواند از گستردگی نعمت‌های بهشتی بهره‌مند شود، زیرا از آیات و روایات مختلف اینطور استفاده می‌شود که غالب وعده‌های بهشتی، در قالب همین نعمت‌های دنیایی است؛ ولی با گستردگی بیشتر و لذت قوی‌تر، علاوه بر اینکه سختی‌ها و گرفتاری‌های دنیایی را نیز ندارد.[3]
سه. قابل فهم بودن وعده‌ها
یکی از فلسفه‌های دستورات خداوند، زندگی شخصی و اجتماعی بهتر انسان در دنیا و راحتی و بهره‌مندی از نعمت‌های بهشتی در آخرت است، بنابراین برای اینکه انسان تشویق به عمل صالح و اخلاق حسنه شود و در اجتماع حق کسی را ضایع نکند و به عبارت بهتر هر چه برای خود می‌پسندد برای دیگران نیز همان را بخواهد، وعده‌هایش را طوری تنظیم می‌کند که قابل فهم برای عموم مردم باشد، هر چند برخی از وعده‌هایش، قابل فهم برای عموم مردم در دنیا نیست.
بنابراین با صراحت باید گفت که وعده‌های خداوند، حقیقی است، همان‌گونه که نمونه‌هایی از آن در دنیا قابل مشاهده می‌باشد.
پی‌نوشت:
[1]. انفال: 7، روم: 1و 2، قصص: 85.
[2]. فیض الاسلام، نهج‌البلاغه، صبحی، ص251.
[3]. بقره: 25 و زخرف: 71.