امید از مهم‌ترین آموزه‌هایی است که زندگی انسان‌ها بر پایه آن استوار است. مردم با شرکت در انتخابات؛ علاوه بر اینکه امیدواری خود را در عمل به نمایش می‌گذارند، با انتخاب صحیح، امید را به جامعه تزریق می‌کنند.
امید و امیدواری از صفات برجسته انسان است؛ زیرا زندگی هر کسی بر پایه آن استوار می‌شود، انسانی که ریشه‌های امید در او خشکیده شده باشد؛ هرگز دل به زیستن نخواهد داد و از هر گونه تلاش و کوشش دست می‌کشد.
انسان در پرتو انتخاب‌های خوبی که در زندگی دارد، می‌تواند خود را از ورطه ناامیدی نجات دهد و روزبه‌روز، با نشاط و امید بیشتری زندگی خود را آباد کند؛ زیرا به‌طور معمول نتیجه انتخاب‌های خوب خود را می‌بیند، پس میزان امید و امیدواری هر کسی، به نوع انتخاب‌های او بستگی دارد.
انتخابات کشور و میزان امیدواری
از ابتدای پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی ایران تا کنون و در انتخابات مختلف کشور، همه به تجربه شاهد بودند که نوع انتخاب‌ها به شدت در روند کلی کشور و زندگی آحاد جامعه اثرگذار بود. عملکرد برخی از مسئولان طوری بود که مردم را از انقلاب، نظام و حتی اسلام ناامید کرد؛ ولی عملکرد برخی دیگر همانند شهید جمهور، روزنه‌های امید را در دل مردم، به وجود آورد؛ هرچند برخی از کارکردهای آنان به ظاهر دیده نمی‌شود.
آری! فرق می‌کند چه کسی سرکار آید؛ بنابراین ملت ایران باید در انتخابات با انتخاب فرد اصلح، نگذارند روزنه‌های امید در بین مردم دوباره کم‌سو شوند.
جهت اصلی امید
نکته مهمی که باید در نظر داشت، جهت دادن به امیدهاست، بی‌شک باید امید را از غیر خدا قطع کرد و فقط به خدای مهربان امید داشت. امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «لَا يَرجُوَنَّ أحَدٌ مِنكُم إلاّ رَبَّهُ... »؛[1] «هيچ يک از شما جز به پروردگار خويش اميد نبندد و جز از گناه خود نترسد... .»؛ زیرا سنت بر این است که اگر کسی به غیر خدا، امید بست، ناامید می‌شود؛[2] بنابراین باید در ضمن امیدواری به آینده و تلاش برای انتخاب بهترین‌ها، تنها امید انسان به خدا باشد؛ زیرا با این امید است که انسان به زندگی در دنیا، آینده خود و کشور، پیروزی و سعادت دنیا و آخرت امیدوار می‌شود.
امید بدون عمل
برخی مدّعیان امید به آینده و سعادت در آخرت، با استدلال‌های واهی، خود را از شرکت در انتخابات محروم می‌کنند، غافل از اینکه اینان فقط مدّعیان بدون عمل هستند؛ زیرا امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «فكُلُّ مَن رجا عُرِفَ رجاؤهُ في عَمَلِهِ»؛[3] «هركه اميدوار باشد، اميد او از كردارش معلوم مى‌شود»، پس اگر کسی امید به خوشبختی خود و جامعه دارد، باید با شرکت در انتخابات و انتخاب بهترین گزینه، در عمل نیز آن را نشان دهد.
پی‌نوشت:
[1]. شریف رضی، محمدبن حسین، نهج البلاغه، صبحی، هجرت، ص482.
[2]. آمدی، عبدالواحد، غررالحکم، داراکتب الاسلامیه، ص153.
[3]. شریف رضی، محمدبن حسین، نهج البلاغه، صبحی، هجرت، ص225.