همواره در طول تاریخ، طرفداران حق، اندک و طرفداران باطل زیاد و دارای خشونت در مقابل جبهه حق بودند؛ بنابراین اهل‌بیت علیهم‌السلام برای حفظ جان شیعیان و اساس اسلام، تقیه را به عنوان بهترین گزینه معرفی کرده‌اند.
تقیه به معنای پنهان کردن عقاید خویش در برابر مخالفان،[1] یکی از آموزه‌های دین اسلام است که در قرآن و روایات به گونه‌های مختلف به آن تصریح شده است.
اهمیت تقیه در اسلام
عمار یاسر برای حفظ جان خویش، تقیه کرد؛ ولی بعد از این اقدام از درستی کارش نگران شد؛ ولی خداوند با تأیید کارش او را دلداری داد: «مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إيمانِهِ إِلاَّ مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإيمان»؛[2] «هر کس پس از ایمان آوردنش به خدا کافر شود [گرفتار عذاب شود]؛ مگر کسی که به کفر مجبور شده [امّا] دلش مطمئن به ایمان است»، این آیه درستی تقیه را بیان می‌کند.
امام صادق علیه‌السلام نیز فرمود: «إنَّ تارِكَ التَّقیَّهَ كَتارِكِ الصَّلاهِ»؛[3] «همانا ترک‌کننده تقیه مانند ترک‌کننده نماز است». بر اساس مجموع روایات، تقیه برای حفظ جان شیعیان تعبیه شده است.[4]
تقیه نشانگر وجود دشمنان سرسخت
همواره در طول تاریخ، دو جبهه حق و باطل در مقابل هم قرار گرفته و با هم درگیر بوده‌اند و بی‌شک همیشه طرفداران جبهه حق، اندک بوده‌اند. بعد از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله نیز، طرفداران ولایت اهل‌بیت علیهم‌السلام اندک‌اند و تمام کسانی که در غیر ولایت چهارده معصوم علیهم‌السلام قرار دارند، در جبهه مقابل آن‌ها هستند.
آری! قرآن کریم، ولایت اهل‌بیت علیهم‌السلام را حق و هرچه غیر از آن را گمراهی دانسته است: «فَماذا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلالُ»؛[5] «بنابراین آیا بعد از حق، چیزی جز گمراهی و ضلالت وجود دارد؟»
از سویی تجربه نشان داده است که تمام مخالفان بر علیه شیعیان و ریشه‌کن کردن اسلام با یکدیگر هم‌دست می‌شوند؛ بر همین اساس امامان معصوم علیهم‌السلام برای بقای اسلام و حفظ جان شیعیان، تدابیری را اندیشیده‌اند که تقیه از مهمترین آن‌هاست.
بنابراین از اهمیت دادن به تقیه و سفارش به رعایت آن، دو نکته فهمیده می‌شود:
یک. کثرت وجود دشمنان و شدت خشونت آنان؛
دو. هم‌دست شدن آنان، برای از بین بردن شیعیان و ریشه‌کن کردن اساس اسلام.
پس بایسته است که شیعیان با رعایت تقیه (با در نظر گرفتن شرایط تحقق آن)، خود را از ترکش‌های خشونت و تجاوز دشمنان حفظ کنند.
پی‌نوشت:
[1]. مفید، محمدبن محمد، تصحیح اعتقادات الامامیه، کنگره شیخ مفید، ص137.
[2]. نحل: 106.
[3]. من لايحضره الفقيه، جامعه مدرسین، ج٢، ص١٢٧.
[4]. تقیه برای حفظ جان شیعیان.
[5]. یونس: 32.