محبت و عشق ورزیدن به امام حسین علیه‌السلام، محبت به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله است و محبت به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و پیروی از ایشان، قرار گرفتن در مسیر کمال و سعادتی است که خداوند دوست دارد.
یکی از علت‌های آفرینش هستی، محبت به خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام است: «وَ عِزَّتِي وَ جَلالِي اِنِّي ما خَلَقْتُ سَماءاً مَبْنِيَّةً... إِلاَّ فِي مَحَبَّةِ هَؤُلاَءِ اَلْخَمْسَةِ»؛[1] «به عزت و جلال خودم قسم، همانا من خلق نکردم آسمان‌های بلند را... مگر به جهت دوستی و محبت این پنج نفر».
پیامبر(ص) محبوب خدا
از مجموع گزاره‌های دینی این‌طور به دست می‌آید که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله محبوب خداست و خدا پیامبرش را با «حَبِيبِي و حَبِيبُ اللَّه» خطاب می‌کند. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُوني يُحْبِبْكُمُ اللَّه»؛[2] «بگو: اگر خدا را دوست می‌دارید، از من پیروی کنید! تا خدا شما را دوست بدارد»؛ بنابراین انسان باید بکوشد تا محبوب خدا شود و راه آن، تبعیت و پیروی از محبوب خداست.
امام حسین(ع) محبوب پیامبر(ص)
روایات فراوانی دلالت دارد که امام حسین علیه‌السلام، محبوبِ محبوب خداست؛ زیرا پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: «حُسَيْنٌ مِنّى وَ انَا مِنْ حُسَيْنٍ، أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً»؛[3] «حسين از من است و من از حسين؛ خداى متعال دوست دارد كسى را كه حسين را دوست داشته باشد».
حرکت در مسیر محبوب
بهترین عامل حرکت به سمت کمال و سعادت، بهره‌مندی از محبت است و بهترین واسطه، محبت به حبیب خداست. امام سجاد علیه‌السلام فرمود: «بِحُبِّي النَّبِيَّ الْأُمِّيَّ الْقُرَشِيَّ... أَرْجُو الزُّلْفَةَ لَدَيْك»؛[4] «خدایا! به دوستی پیامبر امّی قرشی... امید تقرّب به نزد تو را دارم».
پس عشق و علاقه به امام حسین علیه‌السلام، عشق ورزیدن به محبوب خداست و نتیجه این محبت، محبت به خداوند متعال است.
پی‌نوشت:
[1]. قمی، علی‌بن ابراهیم، تفسیرقمی، دارالکتاب، ج1، ص18.
[2]. آل عمران: 31.
[3]. ابن‌قولویه، جعفربن محمد، کامل‌الزیارات، دارالمرتضویه، ص52.
[4]. قمی، شیخ عباس، مفاتیح‌الجنان، دعای ابوحمزه.