رهروان ولایت ـ قرآن کریم به عنوان کتابی که خدای متعال برای هدایت امت آخرالزمان فرستاده، ایمان به خدای یکتا و جهان آخرت و انجام عمل صالح را تنها راه نجات و رستگاری معرفی میکند: «ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ وَعَمِلُوا۟ ٱلصَّـٰلِحَـٰتِ طُوبَىٰ لَهُمْ وَحُسْنُ مَـَٔابٍ[رعد/29 ]آنها که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند، پاکیزه‌ترین (زندگی) نصیبشان است؛ و بهترین سرانجامها!» تا اختلافات موجود در عقاید مسلمانان بهانه ای برای تفرقه انگیزی و متفرق شدن نگردد و از سوی دیگر برای حفظ وحدت و هم بستگی میان مسلمانان آنان را به چنگ زدن به ریسمان الهی امر و ازتفرقه افکنی نهی فرموده است «وَٱعْتَصِمُوا۟ بِحَبْلِ ٱللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّ‌قُوا۟[آل عمران/103]و همگی به ریسمان خدا [= قرآن و اسلام، و هرگونه وسیله وحدت]، چنگ زنید، و پراکنده نشوید!»
اما امروز جهان اسلام در آتش کینه و عداوت تفرقه افکنانیِ می سوزد که به بهانه ی شرک به خدای متعال فتوا به قتل و کشتار مسلمانان و تصرف اموال و ناموس آنها می دهند، تا آنجا که خشونت را به عنوان یکی از شاخصه های اسلام به جهانیان معرفی کرده اند و همگان اسلام را با عنوان خشونت، قتل و کشتار می شناسند.
درحالی که قرآن به عنوان قانونی که مورد وفاق همه ی گروهها و فرقه ها ی مسلمانان است به پیامبر(صلی الله علیه و آله) و پیروان او امر می کند تا با یکدیگر مهربان باشند و خشم خود را برای مبارزه با کفاری که با مسلمانان سر جنگ دارند نگهدارند«مُّحَمَّدٌ رَّ‌سُولُ ٱللَّهِ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ أَشِدَّآءُ عَلَى ٱلْكُفَّارِ رُ‌حَمَآءُ بَيْنَهُمْ [فتح/29 ] محمّد (ص) فرستاده خداست؛ و کسانی که با او هستند در برابر کفّار سرسخت و شدید، و در میان خود مهربانند»
براستی دیدگاه قرآن درباره ی کسانی که هوی و هوس را به عنوان معبود خود قرار داده و همه را مشرک می دانند چیست؟ آیا چنین افرادی خود در زمره ی مشرکین و منحرفین و مفسدین فی الارض نیستند؟
در این گفتار می کوشیم تا با توجه به آیات قرآن گمراهی، شرک و سرانجام جهنمی بودن این افراد و هواداران آنها را تبیین کنیم.
اصولا تفرقه وپراکندگی زمانی بروز می کند که موارد وفاق ومورد اتفاق در نظر گرفته نشود و بر فرق ها واختلاف نظرها پافشاری شود به گونه ای که پیروان یک دین با وجود داشتن ایمان به خدای یکتا وپیروی از پیامبر، کتاب و قبله ی واحد یکدیگر را گمراه ومشرک بدانند و گروهی جان، مال وناموس گروه دیگر را بر پیروان خود مباح و جایز شمرده و به آن فتوا بدهد.
خدای متعال در قرآن مسلمین را از این کار نهی کرده و به کسانی که در دین دست به ایجاد تفرقه وچند دستگی می زنند هشدار داده و سرانجامی بد و خوارکننده وعده می دهد« وَلَا تَكُونُواکالَّذِينَ تَفَرَّ‌قُوا وَٱخْتَلَفُوا مِن بَعْدِ مَا جَآءَهُمُ ٱلْبَيِّنَاتُ وَأُولَائِكَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ [آل عمران/105 ] و شما مسلمانان مانند مللی نباشید که پس از آنکه آیات روشن برای (هدایت) آنها آمد راه تفرقه و اختلاف پیمودند، که البته برای آنها عذاب بزرگ خواهد بود.»
و تفرقه انگیزان را مشرک می داند« وَلَا تَكُونُوا مِنَ ٱلْمُشْرِ‌كِينَ * مِنَ ٱلَّذِينَ فَرَّ‌قُوا دِينَهُمْ وَكَانُوا شِيَعًا [روم/31 -32 ] و از مشرکان نباشید * کسانی که دین خود را پراکنده ساختند و به دسته‌ها و گروهها تقسیم شدند!» زیرا اگر این افراد را با معیارهای قرآن مورد سنجش قرار دهیم برای همگان مشرک بودن این افراد روشن خواهد شد.
برخی از مهم ترین عوامل ورود به وادی شرک با توجه به آیات قرآن عبارت است از: "جهل و عدم شناخت صحیح وعمیق از خداوند[1]، اطاعت از هوی و هوس به جای اطاعت ازخداوند[2]، تقلید کورکورانه از پدران و رهبران گمراه و مشرک"[3] که مؤسسین فرقه ها و گروههای انحرافی و پیروان آنها هر یک به نوعی مبتلا به یکی از این عوامل یا تعدادی از آنها هستند، از این روست که خدای متعال این افراد را بواسطه ی جهل آنها نسبت اسلام و آموزه های اسلامی، متابعت هوی و هوس برای کسب مقام و شهرت و ارضاء شهوات و پیروی از رهبران گمراه در زمره ی مشرکین معرفی کرده است.
در آخر اینکه تفرقه افکنانی که خود در ردیف مشرکین هستند و مستحق عذاب در دنیا وآخرت چگونه دیگران را بر اساس توهمات و جهل خویش مشرک می خوانند وفتوا به قتل ایشان صادر می کنند؟ بر اساس کدام آیه ی قرآن و یا روایت نبوی خون، مال و ناموس مسلمانانی که اقرار به یگانگی خدای متعال و رسالت پیامبر گرامی اسلام(صلی الله و علیه و آله) کرده اند برای آنها مباح و جایز شمرده شده است؟
آیا این افراد به سبب شرک به خدای متعال و فساد در روی زمین، خود مستحق قتل نیستند؟ البته همانگونه که خدای متعال وعده داده جزای آنها در دنیا قتل با ذلت و رسوایی و در آخرت عذاب خوارکننده الهی خواهد بود«إِنَّمَا جَزَ‌اؤُا ٱلَّذِينَ يُحَارِ‌بُونَ ٱللَّهَ وَرَ‌سُولَهُۥ وَيَسْعَوْنَ فِى ٱلْأَرْ‌ضِ فَسَادًا أَن يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْ‌جُلُهُم مِّنْ خِلَافٍ أَوْ يُنفَوْا مِنَ ٱلْأَرْ‌ضِ ذَ‌الِكَ لَهُمْ خِزْىٌ فِى ٱلدُّنْيَا وَلَهُمْ فِى ٱلاخِرَ‌ةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ [مائده/33] کیفر آنها که با خدا و پیامبرش به جنگ برمی‌خیزند، و اقدام به فساد در روی زمین می‌کنند، (و با تهدید اسلحه، به جان و مال و ناموس مردم حمله می‌برند،) فقط این است که اعدام شوند؛ یا به دار آویخته گردند؛ یا (چهار انگشت از) دست (راست) و پای (چپ) آنها، بعکس یکدیگر، بریده شود؛ و یا از سرزمین خود تبعید گردند. این رسوایی آنها در دنیاست؛ و در آخرت، مجازات عظیمی دارند.»
پاورقی
1-ر.ک سوره اعراف، آیه 138، سوره یونس، آیه 39
2-ر.ک سوره انعام، آیه 56
3-ر.ک سوره لقمان، آیه21