جایگاه اندیشه و عمل در سخنان امام حسن عسكری علیه‌السلام

امام حسن عسكری علیه السلام، یازدهمین امام شیعیان، در روز جمعه هشتم ربیع الثانی، سال 232 ه ق (1) در مدینه منوره دیده به جهان گشود. (2) پدر بزرگوار آن حضرت، امام هادی علیه السلام و مادرش بانویی پارسا و شایسته است كه از او به نامهای: «حدیثه.» ، «سلیل.» و «سوسن.» یاد شده است. این بانوی گرامی از زنان نیكوكار و دارای بینش اسلامی بود. در فضیلت او همین بس كه پس از شهادت امام حسن عسكری علیه السلام پناهگاه و نقطه اتكای شیعیان در آن دوره بحرانی و پراضطراب به شمار می‌رفت. (3)
مدت امامت امام حسن عسكری علیه السلام شش سال و با سه نفر از خلفای عباسی كه هر یك از دیگری ستمگرتر بودند، معاصر بود: المعتز بالله، المهتدی بالله والمعتمد بالله.
امامت حضرت از سال 254 شروع شد و در 260 ه ق با شهادت آن حضرت پایان یافت؛ آن حضرت در هشتم ربیع الاول 260 و در 28 سالگی در شهر سامراء توسط احمد معتمد، پانزدهمین خلیفه عباسی، مسموم شد و به شهادت رسید و در خانه خود در سامراء در كنار مرقد پدرش به خاك سپرده شد. (4)
به مناسبت سالروز شهادت آن امام همام، در این مجال نگاهی داریم به «جایگاه اندیشه و عمل.» در سخنان نورانی آن حضرت.
اهمیت اندیشه و عمل در فرهنگ اسلامی
اساس تمام پیشرفتهای مادی و معنوی بشر در طول تاریخ، اندیشه و تفكر از یك طرف، و سعی و تلاش و عمل از طرف دیگر بوده است. اگر بشر قرن بیستم و بیست و یكم، از نظر صنعتی و تكنولوژی به موفقیتهای چشمگیری دست یافته، بر اثر اندیشه و تلاش بوده است؛ چنان كه پیشرفتهای معنوی جوامع و افراد نیز بر اثر بهره وری از توان عقل و تفكر و قدرت عمل و تلاش بوده است. پیامبران، امامان و بندگان صالح الهی همگی اهل فكر و تعقل بوده اند. در منزلت ابوذر، امام صادق علیه السلام فرمود: «كان اكثر عبادة ابی ذر رحمه الله التفكر والاعتبار؛ بیش‌ترین عبادت اباذر كه رحمت خدا بر او باد، اندیشه و عبرت اندوزی بود..» (5)