زندگی تبلیغی واعظ معاصر، راشد تربتی

حسین علی راشد، نویسنده، مدرس و واعظ معاصر در سال 1284 ه.ش در تربت حیدریه در یك خانواده روحانی متولد شد.(1)
او فرزند عالم، زاهد و عارف بزرگ، حاج آخوند ملا عباس تربتی است كه مرحوم بدیع الزمان فروزان فر درباره او گفته است: «دنیا به دور این مرد نگشته است.» و آقابزرگ شهیدی، حكیم معروف، در تبیین مقام و مرتبه عبودیت و اخلاص او فرموده است: «حاج آخوند ملا عباس مرد فوق العاده‌ای است.اگر به این شدت تعبد نمی‌داشت، به جای خراسان، دنیا را تحت تأثیر قرار می‌داد.» و آیة الله العظمی حاج آقا حسین قمی از مراجع فقید تقلید، او را چنین تصدیق كرده است: «حاج آخوند ملا عباس نه فقط از خوبان عالم اسلام، بلكه از خوبان دنیاست.» و فرزندش راشد بزرگ درباب اوصاف پدر نوشته است: «با اطمینان می‌گویم او مردی بود كه نفس خود را كشته بود.» (2)
ویژگیهای اخلاقی
فرزند آقای راشد در مورد ویژگیهای اخلاقی پدرش می‌گوید: «سخنان پدرم سراسر پند و اندرز، مبتنی بر احكام دینی و برای اصلاح جامعه و دوری از مفاسد بود.ایشان به آنچه می‌گفت، معتقد بود و چون سخنانش از دل بر می‌آمد، لاجرم بر دلها می‌نشست.او مسلمانی با صداقت و به راستی با ایمان بود.در پاكی و پاكیزگی نظیر نداشت.در قول و عمل همواره جانب تقوا و درستی و امانت را رعایت می‌كرد.
بی اندازه راستگو بود و از دروغ به شدت پرهیز می‌كرد و همیشه به من می‌گفت: «دروغ نگو ولو به ضرر تو باشد.» او به راستی معلّم اخلاق بود و به آنچه می‌گفت، خودش نیز عمل می‌كرد.
پدرم به هیچ وجه اهل ریا و تظاهر نبود.همچنین پایبند جاه و مقام نیز نبود.در كارها بسیار دقیق و منظم بود؛ به حدّی كه گاه كارش به وسواس می‌كشید.كسانی كه این مرد بزرگ را می‌شناسند، به خوبی می‌دانند كه آنچه در این نوشته آمده، نه تنها اغراق آمیز نیست، بلكه مشتی از خروار است و اگر بخواهم آنچه را در این مدت یك عمر از ایشان دیده و شنیده‌ام، روایت كنم، مثنوی هفتاد من كاغذ می‌شود و از حوصله خارج می‌باشد.پدرم بسیار روشن بین و خوش فكر و آزاده بود.سخنانش را هیچ گاه فراموش نمی‌كنم كه می‌گفت: «در سختیها همیشه باید به خدا پناه برد و از او یاری خواست.» هر گاه با او در كاری مشورت می‌كردم، می‌گفت: از خدا بخواه آنچه خیر و صلاح توست، برایت پیش آید.» (3)