فرهنگ انتظار و دوران غیبت

امامت و ظهور امام زمان علیه‌السلام، مورد اتفاق فریقین است و تنها کسانی که از ایمان ضعیفی برخوردار هستند، این مسئله را منکر می‌شوند.

عدالت به معنای واقعی، در زمان ظهور حضرت حجت ارواحناله‌الفداء عملی شده و آرزوی همه اولیای الهی محقق خواهد شد.

بی‌شک حیات طیبه، گم شده جامعه بشری است که بدون وجود امام زمان علیه‌السلام، محقق نمی‌شود، زیرا در پرتو اوست که گرایش‌ها و امیال به سوی عمل صالح سوق داده می‌شود.

انتظار فرج یک هدف مقدسی است که امید مقدسی را در دل‌های مشتاقانش می‌آفریند و آن‌ها را به حقیقت نور و امید خواهد رساند.

وجود نورانی امام عصر عجل‌الله فرجه‌الشریف مایه امیدواری و نجات بشریت از هلاکت است.

انسان در اثر ارتکاب گناه و نافرمانی، خود را در معرض ناامیدی قرار می‌دهد، در مقابل خداوند یکی از بهترین راه‌های بازگشت را ارتباط با امام زمان علیه‌السلام مطرح کرده که روح امید را در انسان زنده می‌کند.

امام زمان علیه السلام، همچون آبی گواراست که با سیراب کردن جان‌های تشنه، طهارت روح و شادابی آن، روح امید را در فرد و جامعه احیا می‌کند.

وجود امام غائب دارای برکات و آثار فراوانی از جمله؛ امنیت، واسطه فیض، امیدبخشی و.. است؛ هرچند لازمه تحقق برخی آثار و برکات، وجود فیزیکی امام زمان علیه‌السلام است که در دوران ظهور محقق خواهد شد.

جذابیت شناخت امام غائب برای نامسلمانان دارای آفت است.

امام زمان علیه السلام کرامات متعددی را برای هدایت مردم و اثبات امامت خویش انجام داده اند.

کارکرد اخلاقی انتظار در اصلاح و تغییر رفتار مومنان بسیار اهمیت دارد.

دلائل تاریخی، نقلی و عقلی فراوانی بر طولانی بودن عمر امام زمان علیه السلام وجود دارد و با تحریف یک روایت، نمی‌شود آن را انکار کرد.