انتظار فرج یک هدف مقدسی است که امید مقدسی را در دل‌های مشتاقانش می‌آفریند و آن‌ها را به حقیقت نور و امید خواهد رساند.
انسان برای رسیدن به یک زندگی مطلوب و سعادتمند، نیازمند این است که امید به آینده داشته باشد. البته زندگی شخص امیدوار باید از خیالات و امور وهمی تفکیک‌شده باشد. همچنین نیاز است که بدانیم، امید سعادت‌آور در زندگی باید به یک منبع اصیل نور متصل باشد تا بتواند آدمی را به سمت آینده مطلوب و سعادتمند تحریک کند. ازاین‌رو انسان باید در زندگی خود دنبال هدفی باشد که مولد امید است و برای این‌که سعادتمند زندگی کند این هدف او مقدس هم باید باشد تا شخص امیدوار در قلمرو این هدف عالی انسانی و الهی حرکت کند .
انتظار برای ظهور امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف همان هدف مقدسی است که در ما امید ایجاد کرده و به سوی سعادت رهنمون می‌نماید. به همین خاطر امید و انتظار ظهور حضرت بسیار شایسته‌تر و والا‌تر از تصورات معمولی است.
مقام معظم رهبری در تبیین این انتظار مقدس که امید مقدس می‌آفریند، بیان می‌فرمایند: «امروز ما نیز انتظار فرج داریم؛ یعنی منتظریم که دست قدرتمند عدالت‌گستری بیاید و این غلبه ظلم و جور را که همه بشریت را تقریباً مقهور خود کرده است، بشکند و این فضای ظلم و جور را دگرگون کند و نسیم عدل را بر زندگی انسان‌ها بوزاند، تا انسان‌ها احساس عدالت کنند. این نیاز همیشگی یک انسان زنده و یک انسان آگاه است».[1]
امید در اندیشه انتظار نشأت گرفته از روایاتی است که از رسول خدا و ائمه معصومین علیهم‌السلام به یادگار مانده است. همچنین مسئله ظهور منجی مورد اتفاق تمام فرق اسلامی و حتی سایر ادیان نیز بوده است، ازاین‌رو انتظار فرج، انتظار یک امر قطعی است که به‌طور مسلم همه ادیان و فرق الهی به آن اذعان دارند.[2] به همین خاطر می‌توان گفت انتظار فرج امید بستن به یک امر حقیقی است. این حقیقت، نور امید را در دل منتظران روشن می‌کند و آن‌ها را از تاریکی‌های ظلمانی بیرون می‌کشد؛ زیرا آن‌ها می‌دانند در پس این شب تاریک، صبحی روشن است. امید شیعیان که با انتظار در قرون متمادی به درازا کشیده است به حقیقت خواهد پیوست و چشمانشان به جمال نورانی مهدی زهرا علیهماالسلام روشن خواهد شد.
مقام معظم رهبری در تبیین این بعد و جهت از انتظار منجی بیان می‌کنند: «بزرگ‌ترین خاصیت این اعتقاد[مهدویت] در میان شیعیان، امیدآفرینی است. جامعه تشیّع فقط به برجستگی‌های تاریخ خود درگذشته متّکی نیست، چشم به آینده دارد. یک نفر معتقد به مسئله مهدویت طبق اعتقاد تشیّع، در سخت‌ترین شرایط، دل را خالی از امید نمی‌داند و شعله امید همواره وجود دارد؛ می‌داند که این دوران تاریکی، این دوران ظلم، این دوران تسلّط ناحق و باطل قطعاً سپری خواهد شد؛ این‌یکی از مهم‌ترین آثار و دستاوردهای این اعتقاد است. البتّه اعتقاد تشیّع نسبت به مسئله مهدویت به همین‌جا محدود نمی‌شود؛ «بِیُمنِهِ رُزِقَ الوَری وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الأرضُ و السَّماء»؛[3] «از برکت وجود او (یعنی حجت و نماینده الهی) مردم روزی می‌خورند و به خاطر هستی او آسمان و زمین برپاست» مسئله اعتقاد به مهدویت یک چنین اعتقادی است. این شعله فروزان، این فروغ تابان، در جوامع شیعی در طول قرن‌های گذشته وجود داشته است و همچنان وجود خواهد داشت و ان‌شاءالله دوران انتظار منتظران سر خواهد آمد».[4]
در نتیجه انتظار فرج یک هدف مقدسی است که امید مقدس و سعادت‌آوری را به همراه دارد.
پی‌نوشت:
[1]. بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم در روز نیمه شعبان، 27/5/1387.
[2]. ابراهيم امينی، دادگستر جهان، نشر شفق، ص76.
[3]. مفاتیح الجنان، زیارت جامعه کبیره.
[4]. بیانات در مراسم بیست و ششمین سالگرد رحلت امام خمینی رحمه‌الله، 1394/03/14.