در سوگ شیخ الائمه ، امام صادق علیه السلام { اشعار}

جـلال ايــــزدي جويـــي جـــلال حضـــرت صــادق
صـال ايــزدي خــواهي خصـال حضــرت صــادق

زِسَر تا پـا زِپـــا تا سَر خـــدا را مُظــهِر و مَظـــهَر
بيــــا موسيٰ تماشـا كن جمــــال حضــرت صـــادق

به شهر علــم پيغمبـــر بود چون جــدّ خود حيــــدر
كمـــــال مصـطــفيٰ باشـــد كمــال حضــرت صــادق

مـــه بـــرج سپـــهر ديـــن ازاو رونق گرفت آئيـــن
خرد مات است از جــاه و جـــلال حضــرت صـــادق

زِعــلم و دانـــش و تقـــويٰ نديـــده ديــده ی دنيـــا
به جـــز در عتـــرت طـــاها مثال حضــرت صــادق

بيــــانش معنــي قـــــرآن كـــــلام الله كلامــش دان
بيــا با ديــده ی دل خوان مقـــال حضــرت صــادق

«شكوهي» خواهد از يزدان كه در هنگام نزع جان
نصيبش سازد از احســان وصــال حضرت صــادق

ز غربتش چه بگویم که سینه‏ها خون است
براى صادق زهرا مدینه محزون است

دلم دوباره به یاد رئیس مذهب سوخت
که ذکر غربت لیلى حدیث مجنون است

همانکه غربتش از قبر خاکی اش پیداست
امام صادق شیعه سلاله زهراست

ز بس که کینه و غربت به هم موافق شد
هدف به تیر جسارت امام صادق شد

همانکه فاطمه را بین کوچه زد گویا
ز کینه قاتل این پیرمرد عاشق شد

امام پیر و کهنسال شیعه را کشتند
امان که روح سبکبال شیعه را کشتند

براى فاطمه از بى کسى سخن مى ‏گفت
براى مادرش از غربت وطن مى ‏گفت

بخاک حجره‏اش از سوز سینه مى ‏غلطید
پسر به مادر خود از کتک زدن مى ‏گفت

از آن شبى که زد او را ز کینه اِبْن ربیع
دوانده در پی اش اندر مدینه ابن‏ ربیع

فضاى شهر مدینه بیاد او تار است
هنوز سینه آن پیر عشق خونبار است

هنور مى‏ کشد او را عدو به دنبالش
هنوز هم ز عدویش دلش به آزار است

هنوز تلخى کامش به حسرت شهدى است
هنوز چشم دلش به رسیدن مهدى است
 

آب و هوای شهر پیغمبر غم انگیز است
آقای شیعه هم دلش از غصه لبریز است

آقای مظلومی که اوج مهربانی هاست
تنها دلیل گریه های آسمانی هاست

آقای مظلومی که خود روح عبادات است
آقای مظلومی که دریای کمالات است

آن تکیه گاهی که همیشه پشت پا خورده
دائم برای شیعیانش غصه ها خورده

اما بنی عباس دائم ناگزیرش کرد
یکباره امازود خیلی زود پیرش کرد

می دید با چشم خودش مردم چه نامردند
با بی حیایی بار دیگر هیزم آوردند

می دید از نسل مغیره آمده فردی
می دید یک قنفذ صفت در عین نامردی

با یک لگد آمد میان خانه اش آن شب
آتش بیفکند بر در کاشانه اش آن شب

از آن شب آقاهم اسیر درد وآهی شد
مثل علی پای برهنه کوچه راهی شد

یک بد دهانی سوی آقا حرف بد میزد
مرکب سواری هم به کتف او لگد میزد

در خاطر آزرده اش اوج محرم هاست
آقای ما از ابتدا راوی ماتم هاست

گاهی برای خود شبانه روضه میخواند
گاهی برای اهل خانه روضه میخواند

از شعله های آتش و دود عجیبی که
پیچیده بود در آشیانه روضه میخواند

از بی حیایی های تیغ قنفذ ملعون
از زخم روی کتف و شانه روضه میخواند

گاهی دلش تنگ غروب میگیرد آقایم
از حمله های وحشیانه روضه میخواند

از آن غروب روز عاشورای شصت و یک
از ضربه های تازیانه روضه میخواند

با یاد شام و عمه جان و کنج مخروبه
از گریه های نازدانه روضه میخواند

وای از شهری که سهم دین اسارت می شود
جای عزّت قسمت پیری جسارت می شود

می کــِشد سجــّاده را از زیر پای رهبرش
پابرهنه شاه مهمان عمارت می شود

شعله می خواهد بسوزاند حریم عشق را
شاید اینجا هم حرم یکباره غارت می شود

سینه ای را زهر کینه پاره پاره می کند
قلب دین می سوزد و قصدش زیارت می شود

می کند یاد شهید تشنه عاشورا به پا
گریه کار چشمها در هر عبارت می شود

وای از آن ساعتی که سر سوار نیزه بود
حکم شهزاده کجا آخر حقارت می شود؟!

کوفه و شام بلا و طعنه ها و ناسزا
قسمت ناموس انگشت اشارت می شود

صادق آل عبا گریه برای عمّه کرد
خِشت و خاشاک خرابه هم جوارت می شود

العجل آوای لبهای بقیع خاکی است
اشک زهرا روشناییِّ مزارت می شود