شاید برای بعضی از شما اتفاق افتاده باشد که بدون اینکه شنا آموخته باشید در آب عمیقی دست پا بزنید! و یا حداقل حیوانی غیر اهلی را در مواجه با خود ببینید ولی راه فراری نداشته باشید، یک جرقه در ذهن شما، شما را به یاد کسی می اندازد که قدرتش را می شناسید و به او اعتماد دارید و نا خودآگاه او را می خوانید،خواهش میکنم مرا نجات بده....
«فاذا رکبوا فی الفلک دعوا الله مخلصین له الدین فلما نجاهم الی البر اذاهم یشرکون»
(آنگاه که بر کشتی می نشینند مخلصانه خدا را می خوانند ولی هنگامی که آنان را به ساحل نجات می رساند شرک می ورزند){عنکبوت/ 65}
اهل فن این شناخت را شناخت از روی فطرت می نامند، فطرت بشر یعنی همه انسانها خداجوی و خدا خواه است بمانند گیاهی که وقتی سر از خاک بیرون می آورد به سمت نور و خورشید حرکت می کند و این در ذات اوست. ولی صد افسوس که کفار به این فطرت توجه نمی کنند. به شهادت قرآن آنها به آیات الهی یقین داشتند ولی راه انکار را برگزیدند:
«وجحدوا بها واستیقنتها انفسهم ظلما وعلوا»
(با آنکه در دل به آن یقین آورده بودند ولی از روی ستم و برتری جویی انکارش کردند.){نمل/12}
سبب ظهور نداشتن فطرت در برخی انسانها بی‌توجهی و غفلت آنهاست که نور فطرت را کم سو می‌کند ولی هیچ گاه خاموش نمی شود و در مواقع خطر امید نومیدان را به سمت خدا هدایت می کند.
در ادعیه و اعمال ماثوره{1} از این نوع شناخت و توجه به خدا بعنوان یک توجه خاضعانه و مخلصانه یاد می شود که نشان از آن است که یکی از سریع‌ترین و بهترین و قابل باورترین راه ها برای شناخت و اثبات خدا راه فطرت است.
به غیر از خداجویی فطرت انسان به چیزهای دیگری هم گرایش دارد که بشریت با تغافل آن را نادیده می گیرند، شهید مطهری {2} از حقیقت خواهی، کمال خواهی و زیبایی خواهی و... بعنوان فطریات بشر نام می‌برد که در ذات بشریت نهاده شده است.
پی نوشت :
1.کتاب بلد الامین:دعای روز چهارشنبه و دعای عبرات از امیرالمومنین و....
2.کتاب حق و باطل و فطرت شهید مطهری،پایان فصل اول