هرچند آموزه‌های دین، مطابق با فطرت خدادادی همه انسان‌هاست؛ ولی وظیفه بزرگان دین است که آن را به گوش مردم برسانند.
ضرورت تبلیغ دین | دین و آموزه‌های دینی، مجموعه‌ای است که خداوند برای زندگی بهتر در دنیا و سعادت و رستگاری در آخرت قرار داده است.
وحدت و یکپارچگی در پرتو برپایی دین
خداوند متعال در قرآن کریم، یکی از وظائف مهم پیامبران علیهم‌السلام را اقامه دین در جامعه می‌داند: «شَرَعَ لَكُمْ مِنَ الدِّينِ ما وَصَّى بِهِ نُوحاً وَ الَّذي أَوْحَيْنا إِلَيْكَ وَ ما وَصَّيْنا بِهِ إِبْراهيمَ وَ مُوسى وَ عيسى أَنْ أَقيمُوا الدِّينَ وَ لا تَتَفَرَّقُوا فيهِ كَبُرَ عَلَى الْمُشْرِكينَ ما تَدْعُوهُمْ إِلَيْهِ اللَّهُ يَجْتَبي إِلَيْهِ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدي إِلَيْهِ مَنْ يُنيب»؛[1] «آیینی را برای شما تشریع کرد که به نوح توصیه کرده بود و آنچه را بر تو وحی فرستادیم و به ابراهیم و موسی و عیسی سفارش کردیم این بود که دین را برپا دارید و در آن تفرقه ایجاد نکنید و بر مشرکان گران است آنچه شما آنان را به سویش دعوت می‌کنید».
با توجه به این آیه، برپایی دین در جامعه نتایجی هم‌چون «وحدت و یکپارچگی» را در پی دارد که مشرکان و بدخواهان به شدت از آن در هراسند؛ زیرا آنان در صورت تفرقه و پراکندگی مردم به منافع خود می‌رسند.
تبلیغ دین مهم‌ترین رسالت
مهم‌ترین عامل برای برپایی دین در جامعه، تبلیغ و رساندن آموزه‌های آن، به گوش مردم است که پیامبران پیشین به این امر اهتمام داشتند: «الَّذينَ يُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ وَ يَخْشَوْنَهُ وَ لا يَخْشَوْنَ أَحَداً إِلاَّ اللَّهَ»؛[2] «آنان که همواره پیام‌های خدا را به مردم می‌رسانند و تنها از او می‌ترسند و از هیچ کس جز خدا واهمه ندارند».
امر تبلیغ در دوران غیبت
بی‌تردید امر مهم تبلیغ دین در دوران غیبت بر دوش بزرگان و علمای دین‌شناس نهاده شده است؛ زیرا آنان بعد از فراگرفتن دین و آموزه‌های آن، باید آن را به گوش مردم برسانند؛ زیرا امام رضا علیه‌السلام فرمود: «فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا»؛[3] «به‌راستی اگر مردم زیبایی‌های سخنان ما را می‌دانستند، به‌یقین از ما پیروی می‌کردند».
بنابراین امر تبلیغ، از اهداف میانی و مهم برای رساندن دین به مردم و برپایی آن در جامعه است.
پی‌نوشت:
[1]. شوری: 13.
[2]. احزاب: 39.
[3]. ابن بابویه، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا علیه‌السلام، نشرجهان، ج1، ص307.