امام حسین علیه‌السلام اسلام را از مرگ نجات داد و راه بهشت را بازکرد و هیچ خدمتی بالاتر از این نیست.
با لحنی طعنه‌آمیز می‌پرسد: «مگر امام حسین برای ایرانیان چه کرد؟» توقع دارد با همین یک سؤال اشک‌هایمان را پاک کنیم، کوله‌مان را زمین بگذاریم، پرچم عزا را پایین بکشیم و برویم سراغ زندگی خودمان.
جالب است؛ گویا فکر می‌کند اگر ما به زیارت کربلا می‌رویم، به امام حسین علیه‌السلام لطف می‌کنیم و برای ایشان کاری انجام می‌دهیم، اما نمی‌داند این حسین علیه‌السلام است که ما را طلبیده و اجازه داده با روضه‌ی او اشک بریزیم، اذن داده وارد سرزمین او شویم و بدین واسطه راهمان به بهشت را هموار کنیم. غافل است که تمام این‌ها لطف اوست و همین اجازه قدم زدن در بین‌الحرمین کاری است بزرگ و همین کار برای ما بس است.
امام علیه‌السلام خود و خانواده‌شان را فدا کردند تا راه سعادت برای من و امثال من بسته نشود؛ چه کاری بزرگ‌تر از این و آیا کسی جز امام برایمان انجام داده است؟ چه کاری بزرگ‌تر از نجاتِ از جهنم می‌توان برای کسی انجام داد؟
می‌پرسد فرزند زهرا علیهما‌السلام برای ایرانیان چه کرد؟ کاش کمی تاریخ می‌خواند و می‌دید حماسه حسینی با ایرانیان چه کرده است. کاش می‌فهمید اگر ایران توانست 8 سال در برابر ابرقدرت‌های جهان مقاومت کند، به سبب روحیه‌ای بود که از سید و سالار شهیدان گرفته بود. مکتب کدام دلاور در طول تاریخ بشریت توانسته‌است این‌گونه افرادی باصلابت و مقاوم را تربیت نماید؟ این مکتب حسین علیه‌السلام است و بس.