قطراتی از دریای فضائل امام حسین

امام سوم شیعیان جهان، و پنجمین معصوم، امام حسین(علیه‌السلام) است که دومین فرزند امیر‌المؤمنین و حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیهما) می‌باشد، اباعبدالله‌الحسین(علیه‌السلام) در سوم شعبان سال چهارم هجری به دنیا آمد و زندگی سراسر فضیلت خود را آغاز کرد و شهرت آن حضرت در شجاعت و آزادگی و ایستادگی در برابر ظلم است.[1]

از فضایل امام حسین(علیه‌السلام) هر چه بگوییم نمی‌توانیم حق مطلب را ادا کنیم، اما آن‌چه در منابع معتبر در مورد آن امام معصوم و دیگر معصومین(علیهم‌السلام) آمده باید گفته شود به دو دلیل:
1. شناخت بیشتر آن بزرگواران
2. ذکر و یاد ایشان،‌ چرا که در روایت از پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) است که فرمود: «ذكر خداوند(عزوجل) عبادت است و ذكر من عبادت است و ذكر علی(علیه‌السلام) عبادت است و ذكر امامان(علیهم السلام) از فرزندان او عبادت است».[2]

به همین دلایل، بعضی از فضایل امام حسین(علیه‌السلام) را ذکر می‌کنیم:

1. زینت‌بخش آسمان‌ها و زمین
امام حسین(علیه‌السلام) فرمود: خدمت رسول خدا(صلى‌الله‌علیه‌وآله) رسیدم، «ابن ابى كعب» نزد ایشان بود، پیامبر اکرم(صلى‌الله‌علیه‌وآله) به من فرمود: »خوش آمدى اى ابا عبداللّه، اى زینت‌بخش آسمان‌ها و زمین‌».
اُبىّ به پیامبر(صلى‌الله‌علیه‌وآله) عرض كرد: «اى رسول خدا، چگونه ممكن است كسى غیر از شما زیور آسمان‌ها و زمین‌ها باشد؟!»
پیامبر(صلى‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: اى ابىّ! سوگند به آن كسى كه به حق من‌را به پیامبرى برانگیخت، مقام و منزلت «حسین بن علی» در آسمان، بالاتر از منزلت او در زمین است؛ در سمت راست عرش خداوند(عزوجل) نوشته شده است: [حسین ]چراغ هدایت و كشتى نجات و امامى سستى ناپذیر، با عزّت، افتخارآفرین، راهنما، و ذخیره[اى گران‌بها] است.[3]

2. آمدن نام حسین از آسمان
روایت از امام رضا(علیه‌السلام) است که: هنگامى كه امام حسین(علیه‌السلام) به دنیا آمد، پیامبر اکرم(صلى‌الله‌علیه‌وآله) به «اسماء بنت عمیس» فرمودند: اى اسماء، فرزندم را بیاور، اسماء مى‌گوید: امام حسین(علیه‌السلام) را در پارچه سفیدى پیچیده و نزد حضرت بردم، آن حضرت او را گرفته و در دامان خود نهاد، در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه را گفت، در این هنگام جبرائیل(علیه‌السلام) نازل شد و خطاب به پیامبر(صلى‌الله‌علیه‌وآله) عرض کرد: خداى تعالى بر تو سلام رسانده و مى‌فرماید: از آن جا كه على نسبت به تو به منزله هارون است براى موسى، پس نام این فرزند را «شبیر» بگذار، كه این نام پسر كوچك هارون بود؛ اما چون زبان تو عربى است نام او را حسین بگذار.[4]

3. دوست‌داشتنی‌ترین فرد نزد اهل آسمان
پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) فرمود: «هر كس كه دوست دارد، به محبوب‌ترین فرد روى زمین در نزد اهل آسمان نگاه كند، به حسین بنگرد».[5]

4. دوست‌داران دوستانش هم در بهشت‌اند
حذیفة بن یمان می‌گوید: «پیامبر(صلى‌الله‌علیه‌و‌آله) را دیدم كه دست حسین بن على(علیه‌السلام) را گرفته است و مى فرماید: اى مردم، این «حسین بن على» است؛ او را بشناسید. سوگند به آن كه جانم در دست (قدرت) اوست، او در بهشت است، و دوست‌دارانش نیز در بهشتند و دوست‌داران دوست‌دارانش نیز در بهشتند».[6]

5. خداوند با شهادتش به او چند عوض داد
«محمد بن مسلم» می‌گوید: «شنیدم که امام محمد باقر و امام جعفر صادق(علیهما‌السلام) فرمودند: «خداوند در عوض شهادت حسين بن علی امامت را در نسل او، و شفا را در تربتش و اجابت دعا را نزد قبرش قرار داد، روز‌های زائرين آن حضرت، از عمر آن‌ها حساب نمی‌شود». راوى می‌گويد: به امام صادق(علیه‌السلام) عرض كردم: اين خصلت‌ها به امام حسين(علیه‌السلام) مي‌رسد فرمود: خداوند او را در منزل پيغمبر و با آن حضرت جاى داده است، در اين هنگام حضرت صادق(عليه‌السّلام) اين آيه شريفه را تلاوت فرمودند: «وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُمْ بِإِيمانٍ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ‏(طور/21)».[7]

6. خزانه‌دار وحی الهی
امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: «خدای متعال به پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) فرمود: «من پیامبرى را مبعوث نكرده‌‏ام كه ایّامش به سر آمده باشد، مگر این‌كه براى او وصیّی قرار دادم، من تو را بر سایر انبیا و وصىّ تو را بر سایر اوصیا برترى دادم، و تو را با دو شیر بچّه و دو نوه‏‌ات حسن و حسین گرامى داشتم، حسن را بعد از انقضا زمان پدرش معدن علم خود و حسین را خزانه‏‌دار وحى خود قرار دادم».[8]

7. درجه‌اش بالاتر از همه‌ی شهدا
امام صادق(علیه‌السلام) در ادامه از قول خدای متعال فرمود: «و او (امام حسین(علیه‌السلام)) را با شهادت، گرامى داشتم و كار او را ختم به خیر و سعادت كردم، او از همه شهیدان افضل و برتر است و درجه او از همه شهدا بالاتر است. و كلمه تامّه خود را همراه او قرار دادم و حجّت بالغه را در نزد او گذاردم، به سبب عترت او ثواب و عقاب مى‏‌دهم‏».[9]

آن‌چه ذکر شد، قطراتی از دریای فضائل آن حضرت بود که با این عبارات قاصر بیان شد و بهتر است در مورد آن امام بزرگوار و هر یک از معصومین(علیهم‌السلام) بگوییم:
کتاب فضل تو را آب بحر کافی نیست    که تر کنیم سر انگشت و صفحه بشماریم.

------------------------------------------------------------
پی‌نوشت
[۱]. با استفاده از سیره پیشوایان، ص143
[2]. «ذِكْرُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَادَةٌ وَ ذِكْرِی‏ عِبَادَةٌ وَ ذِكْرُ عَلِیٍّ عِبَادَةٌ وَ ذِكْرُ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ عِبَادَة» (الإختصاص(ناشر: الموتمر العالمى لالفیة الشیخ المفید)، ص223 و 224).
[3]. الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عِنْدَهُ أُبَیُّ بْنُ كَعْبٍ فَقَالَ لِی رَسُولُ اللَّهِ ص مَرْحَباً بِكَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ «6» یَا زَیْنَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ «7» قَالَ لَهُ أُبَیٌّ وَ كَیْفَ یَكُونُ یَا رَسُولَ اللَّهِ ص زَیْنَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ «8» أَحَدٌ غَیْرُكَ قَال‏ یَا أُبَیُّ وَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ نَبِیّاً إِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ فِی السَّمَاءِ أَكْبَرُ مِنْهُ فِی الْأَرْضِ وَ إِنَّهُ لَمَكْتُوبٌ عَنْ یَمِینِ عَرْشِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِینَةُ نَجَاةٍ وَ إِمَامٌ غَیْرُ وَهْنٍ وَ عِزٌّ وَ فَخْرٌ «1» وَ عِلْمٌ وَ ذُخْر«عیون أخبار الرضا(علیه‌السلام)/ناشر: نشر جهان، ج‏1، ص59 و 60»
[4]. http://www.erfan.ir/hamaseh/29986.html
[5]. قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌و‌آله : مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى أَحَبِّ أَهْلِ الْأَرْضِ إِلَى أَهْلِ السَّمَاءِ فَلْيَنْظُرْ إِلَى الْحُسَيْنِ؛« بحارالأنوار(مؤسسه الوفاء بیروت)، ج43 ص297»
[6]. حُذَيْفَةَ بْنِ الْيَمَانِ قَالَ رَأَيْتُ النَّبِيَّ ص آخِذاً بِيَدِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع وَ هُوَ يَقُولُ يَا أَيُّهَا النَّاسُ هَذَا الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ فَاعْرِفُوهُ فَوَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ إِنَّهُ لَفِي الْجَنَّةِ وَ مُحِبِّيهِ فِي الْجَنَّةِ وَ مُحِبِّي مُحِبِّيهِ فِي الْجَنَّةِ؛«الأمالي ‏للصدوق(انتشارات اسلاميه‏)، ص596 و 597»
[7]. عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ وَ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ ع يَقُولَانِ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى عَوَّضَ الْحُسَيْنَ ع مِنْ قَتْلِهِ أَنْ جَعَلَ الْإِمَامَةَ فِي ذُرِّيَّتِهِ وَ الشِّفَاءَ فِي تُرْبَتِهِ وَ إِجَابَةَ الدُّعَاءِ عِنْدَ قَبْرِهِ وَ لَا تُعَدَّ أَيَّامُ زَائِرِيهِ جَائِياً وَ رَاجِعاً مِنْ عُمُرِهِ قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ مُسْلِمٍ فَقُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع هَذِهِ الْخِلَالُ تُنَالُ بِالْحُسَيْنِ ع فَمَا لَهُ فِي نَفْسِهِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَلْحَقَهُ بِالنَّبِيِّ فَكَانَ مَعَهُ فِي دَرَجَتِهِ وَ مَنْزِلَتِهِ ثُمَّ تَلَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُمْ بِإِيمانٍ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ الْآيَةَ«بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏44، ص221»
[8]. إِنِّي لَمْ أَبْعَثْ نَبِيّاً فَأُكْمِلَتْ‏ أَيَّامُهُ‏ وَ انْقَضَتْ مُدَّتُهُ إِلَّا جَعَلْتُ لَهُ وَصِيّاً و إِنِّی فَضَّلْتُكَ عَلَى الْأَنْبِیَاءِ وَ فَضَّلْتُ وَصِیَّكَ عَلَى الْأَوْصِیَاءِ وَ أَكْرَمْتُكَ بِشِبْلَیْكَ بَعْدَهُ وَ بِسِبْطَیْكَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ فَجَعَلْتُ حَسَناً مَعْدِنَ عِلْمِی بَعْدَ انْقِضَاءِ مُدَّةِ أَبِیهِ وَ جَعَلْتُ حُسَیْناً خَازِنَ وَحْیِی؛«الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏1، ص527 و 528»
[9]. ...وَ أَكْرَمْتُهُ بِالشَّهَادَةِ وَ خَتَمْتُ لَهُ بِالسَّعَادَةِ فَهُوَ أَفْضَلُ مَنِ اسْتُشْهِدَ وَ أَرْفَعُ الشُّهَدَاءِ دَرَجَةً جَعَلْتُ كَلِمَتِيَ‏ التَّامَّةَ مَعَهُ وَ حُجَّتِيَ الْبَالِغَةَ عِنْدَهُ‏ بِعِتْرَتِهِ أُثِيبُ‏ وَ أُعَاقِب‏؛«همان، ص528»