امام صادق علیه‌السلام

زید شحام در محضر حضرت صادق علیه‌السلام بود كه مردی معتزلی از امام علیه‌السلام درباره سنت پرسید. حضرت در پاسخ فرمود: «حكم هر چیزی كه فرزند آدم به آن نیاز دارد، در سنت خدا و پیامبرصلی الله علیه وآله بیان شده است و اگر سنت خدا و رسول صلی الله علیه وآله نبود، خداوند هرگز بر بندگان احتجاج نمی‌كرد.» آن مرد پرسید: خداوند با چه چیزی بر ما احتجاج خواهد كرد؟ حضرت صادق علیه‌السلام فرمود: «الْیوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دینَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیكُمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دیناً.» بدین وسیله ولایت را تمام گردانید و اگر سنت یا فریضه تمام نبود، خدا به آن احتجاج نمی‌كرد.» (17)
در روایتی دیگر، احتجاج امام ششم علیه‌السلام به ماجرای غدیر این گونه ترسیم شده است: حسّان جمّال می‌گوید: همراه امام صادق علیه‌السلام از مدینه به مكه مسافرت كردم. در نزدیكی میقات جحفه چون به مسجد غدیر رسیدیم، امام علیه‌السلام به جانب چپ مسجد نگریسته، فرمود: «آنجا محل قدمهای پیامبرصلی الله علیه وآله است؛ مكانی است كه پیامبر خداصلی الله علیه وآله در روز غدیر علی علیه‌السلام را جانشین معرفی كرد و فرمود: «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِی مَوْلَاهُ.» آن گاه امام علیه‌السلام به جانب دیگر نگاه كرد و فرمود: «محل استقرار خیمه‌های ابی فلان و فلان و سالم غلام ابو خدیفه و ابو عبیده جراح نیز در آنجا بود. گروهی از مردم چون علی علیه‌السلام را بر روی دست پیامبرصلی الله علیه وآله دیدند، با حسادت بر وی نگریستند و به یكدیگر می‌گفتند: به دو چشم او (پیامبر) نگاه كنید! چگونه همانند دیوانه به اطراف خویش می‌نگرد و قرار ندارد! در این هنگام، جبرئیل علیه‌السلام نازل شد و این آیه را بر رسول خداصلی الله علیه وآله آورد: «وَ إِنْ یكادُ الَّذینَ كَفَرُوا لَیزْلِقُونَكَ بِأَبْصارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّكْرَ وَ یقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ وَ ما هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ لِلْعالَمینَ»؛ (18) «كافران هنگامی كه آیات قرآن را شنیدند، نزدیك بود با چشم زخم خود تو را از بین ببرند و آنها می‌گفتند: او واقعاً دیوانه است؛ در حالی كه آیات قرآن جز مایه بیداری برای جهانیان نیست.» (19)