تقیه

از زمان امام رضا علیه السلام به بعد در تغییری جالب توجه، دیگر فرقه قابل توجهی پدید نیامد.

مهم‌ترین راهبرد میثم تمار در ترویج اندیشه امامت، روشنگری و بصیرت افزایی در جامعه اسلامی بوده است.

حضرت امام موسی کاظم(علیه‌السلام) پیشوایی که در میان زندان و ظلم عباسی، بنیان مشروعیت حکومت عباسی را هدف گرفت و در این راه دو عنصر ناسازگار تقیه و مبارزه را در کنارهم، سرلوحه‌ی خود نمود. چراکه از سیاست هوشمندانه تقیه پیشی نگرفت و درعین‌حال دست از مبارزه پیوسته برنداشت.

تقیه؛ استراتژی امام هادی علیه السلام در مبارزه با دستگاه خلافت عباسی بوده است.

- آیا در ارتباط با خوردن آبجو و نیز مسح بر روی کفش به هیچ وجه نمی‌توان از «اصل تقیه» استفاده کرد؟!

کسانی که با روایات امامان معصوم آشنا هستند، احادیثی را که از روی تقیه وارد شده می شناسند. و قرائن در خود حدیث بر تقیه بودن گواهی می دهد.

ذیل حدیث می تواند صدر حدیث را معنا کند، و حاکی از آن است که حضرت روی مصالحی او را به دوست داشتن آن دو نفر دعوت کرده است، و اگر واقعاً یک مطلب جدی بود هرگز ابی بصیر را که از نظر فکری صد در صد با این مطلب مخالف بود، روی بساط نمی نشاند و او را محبوبتر از مخالف او معرفی نمی کرد...

قرآن صریحاً به مسلمانان دستور می  دهد كه در مواردی از در تقیه وارد شوند چنان كه می  فرماید: «إلّا أن تتقوا منهم تقاة».

- امام صادق(علیه السلام) عمده معارف شیعه را تبیین کرد و نقشه راه و تاکتیک‌های لازم در ادامه مسیر شیعه تا قیام مهدی موعود(علیه السلام) را ترسیم نمود.

دشمنان با تقطیع سخن آیت الله سبحانی، آن را مویدی بر سخن خود گرفته‌اند.

تقیه یک اصل عقلانی است که همه انسان‌ها می‌پذیرند.

طرطوسی تقیه را جایز دانسته و برای اثبات صحت تقیه، به سخنان عکرمه، ابن کثیر، بخاری، ثوری، ابوشعثاء، ضحاک، ربیع بن انس تمسک می‌کند.