قانون حجاب

حکومت اسلامی نسبت به اجرای قوانین دینی از جمله حجاب، وظیفه دارد و این مسئله به صورت صریح در سیره نبوی قابل مشاهده است.

الزام حکمرانی در جمهوری اسلامی برای رعایت قانون حجاب و عفاف، عمل به دستور قرآن پیرامون مقابله با گسترش فساد و فحشا در جامعه ایمانی است. البته آنچه بیش از همه اهمیت دارد، رعایت همه‌جانبه این قانون برای تمام سطوح جامعه می‌باشد.

برخی می‌گویند، همان‌گونه که رضا خان با اجباری کردن بی‌حجابی به نتیجه‌ای نرسید، جمهوری اسلامی هم با حجاب اجباری به جایی نخواهد رسید. واقعیت آن است که این سخن نوعی مقایسه‌ مغالطه‌آمیز است.

تأکید بر قانونی برای حفظ حریم عفت و پاکدامنی به معنای عقب‌نشینی از حدود شرعی حجاب یا روشن‌فکر شدن روحانیت شیعه نیست؛ بلکه نشان دهنده توجه به مصالح و اولویت‌ها در قانون‌گذاری است.

پاسداری از کرامت انسان و رعایت حقوق شریعت اسلامی در مسئله حجاب، دو نکته مهمی است که حکمرانی جمهوری اسلامی باید به آنها توجه ویژه کند. این مهم صرفا با اعتمادسازی مردمی از مسیر عمل فراگیر به قانون پدید خواهد آمد.

حمایت‌های قانونی اجازه می‌دهد که از منکر «بدحجابی» نهی صورت پذیرد. نهی از چنین منکری را نباید دخالت در زندگی دیگران دانست؛ زیرا بدحجاب در بستر اجتماع دارای تاثیر منفی فراوانی است و وظیفه حکومت اسلامی، جلوگیری از مفاسد اجتماعی است.

قانون‌گذار در قانون حجاب، مانند بسیاری از قوانین دیگر، تشخیص مصادیق را به عهده عرف گذاشته است. از این‌رو به کار رفتن الفاظ کلی چون «بی‌عفتی» نقصی برای این قانون به‌شمار نمی‌رود.

علی‌رغم برخی توهمات، حجاب دارای مستندات زیادی از قرآن، روایات، فطرت، عقل، تاریخ و روانشناسی است.

حجاب اسلامی همان عفت در پوشش است که می‌تواند حفظ حریم‌های اخلاقی را در جامعه تقویت کند. عفت با حجاب، هیچ تنافی و دوگانگی ندارد.

 فکتیو | قانون ملاک است!

جمشیدی عضو شورای سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان از لزوم تجدید نظر در قانون حجاب سخن به میان آورده‌، این در حالی است که وجوب حجاب، قانون الهی و تغییر آن بر اساس قانون اساسی کشور غیر ممکن است.

حجاب بانوان، دژ مستحکمی است در برابر سیل عظیم فسادها و ناهنجاری‌های اجتماعی که اگر این دژ بشکند، فتح الفتوح بزرگی برای مخالفین این حکومت محقق شده است.