معمولا درباره بلاها و مصائب اجتماعي سوالي مطرح مي شود مبني بر اينکه چرا خوبان بايد به پاي بدان بسوزند؟ آيا سوختن ترو خشک با هم عادلانه است؟!
بلاها و مصائب اجتماعي دامن همه را مي‌گيرد و به اصطلاح خشك و تر باهم مي‌سوزند؛ به این علت که وقتي جامعه در اداي رسالتش در امور اجتماعي كوتاهي مي‌كند و بواسطه آن، قانون شكني و هرج و مرج و ناامني و مانند آن به بار مي آيد، نيكان به بدان گرفتار مي‌شوند و اين اخطاري كه خداوند در قرآن به همه جوامع اسلامي مي‌دهد: "از فتنه‌اي بپرهيز كه تنها به ستمكاران شما نمي‌رسد"(انفال، آيه 25) بلكه همه را فرا خواهد گرفت، چرا كه ديگران سكوت اختيار كرده‌اند".
چون افرادي كه در يک جامعه زندگي مي‌كنند، نه تنها موظفند وظايف خود را انجام دهند، بلكه وظيفه دارند ديگران را هم به انجام وظيفه وادار كنند، زيرا اختلاف و پراكندگي در مسائل اجتماعي موجب شكست برنامه‌ها خواهد شد و دود آن به چشم همه مي‌رود.
كسي نمي‌تواند ادعا کند، چون وظيفه خودم را انجام داده‌ام و کاري به کار قانون شکنان ندارم، از آثار شوم وظيفه نشناسي و قانون شكني ديگران مصون خواهم ماند، چه اين كه پيامد مسائل اجتماعي، فردي و شخصي نيست، مثل کساني كه در داخل كشتي نشسته‌اند و بعضي افراد جاهل اقدام به سوراخ کردن کشتي مي کنند. روشن است با نفوذ آب به داخل كشتي، همه (خوبان و بدان) غرق خواهند شد.
مفهوم اين حقيقت را مي‌توان به بيان ديگري روشن ساخت و آن اين كه نيكان جامعه وظيفه دارند در برابر بدان سكوت نكنند. اگر سكوت اختيار كنند، در سرنوشت آنها شريك خواهند بود، چنان كه در حديث معروفي از پيامبر(ص) نقل شده كه فرمود: "خداوند هرگز عموم را به خاطر عمل گروهي خاص مجازات نمي‌كند مگر آن زمان كه منكرات ميان آنها آشكار گردد و توانايي بر انكار آن داشته باشند اما در عين حال سكوت كنند، در اين هنگام خداوند آن گروه خاص و همه مردم را مجازات خواهد كرد".(تفسير المنار، ج 9، ص 638)
نظرات