شهری رویایی

اگه توی مدرسه به شما یه جایزه بدن، خیلی خوشحال میشین. حالا اگه  یه جایزه بهتر از جایزه ی خودتون ببینید، دیگه جایزه ی خودتون رو دوست ندارید. اگه مامان یه دفتر و مداد خوب برای شما بخره، کلی ازش تشکر میکنید و خوشحال میشین. اما اگه تو مدرسه دفترای بقیه از شما خوشگلتر باشن، دیگه دفتر خودتون رو دوست ندارید. شما دوچرخه و یا عروسک خودتون رو خیلی دوست دارین اما اگه از اونا بهتر رو ببینید، دیگه مثل قبل عاشق اونا نیستین. کلا آدما یه جوری آفریده شدن که اگه یه چیز بهتر رو ببینن، دیگه نسبت به چیزایی که دارن، بی میل میشن. چون آدما یه جوری آفریده شدن که دوست دارن روز به روز پیشرفت کنن. هر چیزی که دارن، بازم بهتر و بیشترشو میخوان. یه جایی وجود داره که اگه هر چیزی بخوای، اونجا هست. بهترینش هم هست. اونجایی که میگم، غصه برای نداشتن خیلی از وسایل، وجود نداره. هرچی بخوای و اراده کنی، سریع برات میارن. اصلا اونجا به وجود اومده تا به این حس آدما جواب بده. اما هرکسی رو اونجا راه نمیدن. رفتن تو اون شهر قشنگ، شرط داره. مثلا کسایی میتونن اونجا برن، که با بقیه مهربون باشن، کسایی که به همه حتی دوستاشون احترام بزارن. کسایی که وقتی یکی به کمک احتیاج داره، بهش کمک کنن. راستی شما دوست داری توی اون شهر بری؟ ببینم! به مامان و بابا کمک میکنی؟ دوستات رو از خودت ناراحت نمیکنی؟ با اونا بد رفتاری نمیکنی؟ اگه حواست به کارات باشه، تو هم میتونی توی اون شهر وارد بشی. میدونی اون شهر کجاست؟ اونجا بهشته. بهشتی که خدا برای من و تو آفریده. بهشتی که تمام خوشی ها و شادیا توش وجود داره. بهشت مال ماست به شرطی که حواسمون به کارامون باشه.