انتقام سخت مختار از جنایتکاران کربلا

انتقام سخت مختار از جنایتکاران کربلا
اینگونه نقل شده که مختار ثقفی برخی از قاتلان امام حسین(ع) و کسانی که در شهادت امام و یارانش نقش داشتند را با شکنجه و وحشیانه به قتل رسانده است به گونه ای که برخی را سوزانده یا در دیگ روغن انداخته اند. با این حال امام سجاد(ع) در حق او دعا نموده است. چگونه می توان اعمال مختار را توجیه کرد؟

در پاسخ به چند نکته اشاره می شود:

احتمال تحریف در چگونگی انتقام
 اخبار انتقام از قاتلان امام حسین (ع) گوناگون است و باید گفت بسیاری از قاتلان و دشمنان اهل بیت در جنگ ها و شورش هایی که بر علیه مختار داشتند کشته شدند و شکنجه یا مثله کردن اتفاق نیفتاده است؛ همچنین تعداد زیادی نیز از دشمنان اهل بیت و قاتلان امام در بین لشکر ابن زیاد به درک واصل شدند و بریدن سر افراد شاخص هم در آن زمان امری مرسوم بوده تا به عنوان مدرک خبر قتل ارائه گردد. و در مواردی مانند حرمله یا خولی و شمر نیز نقل معروف آن است که بعد از مرگ آن ها را سوزانده اند.[1]

جنایتکاران کربلا روسیاهان تاریخ
مختار شیعه امیرالمومنین علیه السلام بود؛ کسی که روزها به روزه و شب ها به نماز مشغول بود؛ اهل ستم نبود. اما انتقام از فرماندهان و قاتلین جنایتکاری که با نهایت قساوت و ددمنشی به خاندان پیامبر(ص) رحم نکردند و امام حسین(ع) را که جدش او را سید جوانان اهل بهشت معرفی کرده بود به همراه نزدیکان و یارانش با بدترین جنایات به شهادت رساندند.
به همین مقدار بسنده نکردند و بعد از شهادت امام نعل تازه به اسب هایشان زدند و جسم پاک ولی خدا و فرزند سیدة النساء؛ حضرت فاطمه زهرا(س) را پایمال اسب ها نمودند و با افتخار به کار خود از ابن زیاد طلب جایزه نمودند.[2]

افرادی که خاندان پیامبر(ص) را به اسارت گرفتند و با بدترین رفتارها که حتی در حق کفار روا نبود راهی کوفه و شام کردند به گونه ای که امام معصوم سید الساجدین در توصیف رفتارهای این حرامیان با ذریه پیامبر فرمود: ای کاش مادر مرا به دنیا نمی آورد و این روزها را نمی دیدم.[3]

من از تحریر این غم ناتوانم ***  که تصویرش زده آتش به جانم 
تو را طاقت نباشد از شنیدن ***  شنیدن کی بود مانند دیدن

3 پاسخ از آیت الله مکارم در شیوه انتقام مختار
«۱. ائمه (علیهم السلام) اعمال مختار را تصحیح و نیکو شمرده و در حق او دعا کردند. این مسئله تعارض بین نهی و امر است، شاید در مورد قاتلان دودمان وحی استثناء لازم باشد تا کسی جرأت اعمالی مانند عاشورا را نکند.
۲. مختار گرفتار یک ضرورت اجتماعی شده بود و چون یاران او به خاطر بی‌رحمی بنی‌امیه، به انتقام عادی ـ که فقط کشتار بود ـ راضی نبودند و احتمال از هم پاشیدن سربازان او می‌رفت، مختار بر سر دو راهی قرار گرفت یا ترک انتقام به طور کلی و یا انتقام با وضع شدید شکنجه، و چاره‌ای جز این نبود.
۳. گاهی انتقام الهی و یا نفرین ائمه (علیهم السلام) در انجام مجازات شرعی قراردادی است. مثل نفرین امام حسین (علیه السلام) به مردی در عاشورا ـ فرمود: خدایا او را بسوزان! یا نفرین امام حسین (علیه السلام) در مورد عمر بن سعد و نفرین امام سجاد (علیه السلام) در مورد حرمله که آثار آن در عمل مختار ظاهر شد.»[2]

دلسوزی برای جنایتکاران
کسانی بر اعمال مختار در انتقام از جانیان کربلا خرده می گیرند که بر میلیون‌ها جنایت و کشتارهای بی رحمانه بی گناهان جهان توسط جنایتکاران چشم می بندند. هیچ‌‌گاه دم از جنایات و شکنجه های بنی امیه و قتل عام های میلیونی اروپاییان و غربی ها نمی زنند. و حال آن که مختار ثقفی، افرادی چون شمر، سنان، عمرسعد و حرمله ای که حتی به کودک شش ماهه رحم نکرد را به تیغ انتقام کشید. مختار باید کاری می کرد تا دیگر هیچ‌گاه کسی جرات نکند به خاندان پیامبر(ص) جسارت کند و اهل بیت نبوت را به اسارت ببرد.

جمع بندی
هرچند در کیفیت انتقام مختار از قاتلان امام شهیدان نقل هایی است که همراه با شکنجه بوده و ترس آور؛ اما باید توجه داشت حتی در صورت صحت این نقل ها، اینگونه کشته شدن فقط در مورد فرماندهان و جنایتکاران شاخص کربلا نقل شده و در برابر جنایاتی که این وحشی ها آن هم با اهل بیت پیامبرخدا انجام دادند چیزی نیست و از گناهان آن خبیثان نمی کاهد و عذاب جاویدان اخروی نیز در انتظار آن هاست.

پی نوشت:
[1] شمشیر سرخ، ایده سبز: بررسی شخصیت و انقلاب خونین مختار ثقفی، ص 270-277
[2] لهوف، ص182.
[3] مدرسه فقاهت
[4] کیفیت انتقام مختار از قاتلان امام حسین (علیه السلام)