اگر اهل مطالعه داستانهای پلیسی بوده باشید، فیلم از همان ابتدا شما را در فضایی نوستالژیک فرو خواهد برد؛ با همان ساختار و دیالوگهای آشنا و جذاب.
امین حسین پور توانسته با شناخت صحیح نیاز مخاطب و ارائهدهندگان فیلمهای سینمایی و سریالی خانگی و همچنین زاویه نگاهی جذاب فیلم درمانگر را بهصورت مینی سریال تولید کند.
شاید در نگاه اول گمان کنید که فیلم درمانگر ناگیرا و در فضایی مخاطب گریز ساختهشده ولی اشتباه میکنید. کارگردان بهخوبی و بامهارت شمارا با سرعتی باور نکردند درگیر داستان خود میکند؛ بهگونهای که دیگر گذر زمان را حس نخواهید کرد. البته این مینی سریال در 5 قسمت 7 دقیقهای ساختهشده و تماشای آن زمان زیادی را از شما نخواهد گرفت، ولی کشش داستانی و ساختار جذاب آن ذهن شما را بهاندازه خواندن یک رمان پانصد صفحهای درگیر خواهد کرد.
کارگردان شیمی روابط را به شکلی طراحی کرده که احساس همیشگی ایرانی بودن فیلم درمانگر را فقط در چهرههای آشنایی که میبینید درک خواهید کرد و لاغیر. دیالوگها و کادربندیها و ساختار کلی به شکلی هستند که شمارا در یک فضای بیزمانی و بیمکانی نگه خواهد داشت. حتی در قسمتهایی چهرهپردازی و دیالوگ چنان قویی است که گمان میکنید با فیلمی خوشساخت از هالیوود طرف هستید.
نقطه قوت این سریال داستان آن است، اگر اهل مطالعه داستانهای پلیسی بوده باشید فیلم از همان ابتدا شما را در فضایی نوستالژیک فرو خواهد برد، با همان ساختار و دیالوگهای آشنا و جذاب. در پایان هم قطعاً احساس میکنید که این داستان را جایی خواندهاید بدون اینکه چیزی از جذابیت آنچه به تماشایش نشستهاید کم شده باشد. فیلمنامه پیچیدگیهای مناسبی دارد که حدس آنچه در حقیقت در جریان است را برای مخاطب دشوار میکند و این خود باعث میشود بر لذت کشفی که در پایانبندی فیلم به مخاطب القا میگردد افزوده شود.
ضعف فیلم، البته شاید، در کوتاهی بیشازحد هر قسمت است و اگر این را در کنار ارائه کامل مینی سریال بهصورت یکجا بگذاریم فرصت تفکر را از مخاطب مشتاق و کنجکاو میگیرد و باعث میشود پیش از آنکه چیزی که دریافت کرده را در ذهن خود تحلیل کرده و از این فرایند لذت ببرد به سراغ قسمت بعدی برود.
البته این مسئله اصل فلسفه اقتصادی بودن آن را برای پلتفرم ارائهدهنده هم زیر سؤال میبرد چرا که قرار بوده بهواسطه قسمتهایی که تدریجاً ارائه میشود کاربران بیشتری وارد سیستم اعتباری نمایش شوند.