مسلمانان و شیعیان باورمند چه فقیر و چه غنی، خود را موظف به یاری رساندن به فقراء دانسته و در عین حال، از احترام به معصومان کوتاهی نمی‌کنند.
نقش و کارکرد روحانیت دینی در جامعه و تاثیرگذاری فراوان آنها را نمی‌توان انکار کرد؛ زیرا مردم متدین به دلیل اعتمادشان به عالمان دینی به عنوان نمایندگان دین و کسانی که محل مراجعه هستند، به راحتی سخنان ایشان را همان سخنان دین قلمداد می‌کنند. از این رو دشمنان برای حذف عنصر روحانیت موثر در جامعه تلاش‌های شبانه‌روزی دارند و اگر در این کار موفق نشدند، اقدام به انحراف کشاندن جامعه روحانیت به عنوان راهنمایان دینی مردم می‌کنند. از این رو، کسانی که در کسوت روحانیت مشغول به خدمت هستند، باید در برابر سخنان و دیدگاه‌های خود، کمال توجه و دقت را داشته باشند .
قرائت ناصحیح از دین
اصلی‌ترین چالش در زمینه تبلیغ اسلام، معرفی و شناساندن قرائت نادرست از این دین به جای اسلام صحیح و واقعی به مردم می‌باشد. افزون بر آنکه دشمنان اسلام، این دین الهی را منشا خشونت و وحشی‌گری می‌دانند، برخی مسلمانان نیز بر اساس یک برداشت غلط از اسلام، با این دیدگاه موافقت دارند و بعضی از دستورات اسلام عزیز را عامل وحشی‌گری عنوان می‌کنند.
آنان بر این باورند که ترویج فرهنگ احترام به قبور معصومان علیهم‌السلام و تلاش برای آبادانی حرم‌ها و عتبات مقدسه ایشان، نتیجه جز فراموشی فقیران در جامعه ندارد؛ زیرا سرمایه‌ها و ثروت‌های انبوه برای گنبد و بارگاه معصوم هزینه می‌شود در حالی که فقیران مسلمانان به نان شب خود نیازمند هستند و این همان ترویج روح وحشی‌گری است.
اسلام در برابر وحشی‌گری
دین اسلام دين مهر، محبت، تواضع، فروتنى، ايثار و يگانگى با تمام گروه‌های جامعه خواه ثروتمند و فقير، خواه عرب و عجم و خواه برده و آزاد می‌باشد. البته این نکته قابل انکار نیست که رفتار غلط و اشتباه برخی سردمداران به اسم اسلام چه در تاریخ گذشته و چه در دوران معاصر، سبب گسترش کینه و نفرت از اسلام در میان سایر جوامع شده و از اسلام یک چهره خشونت‌آمیز و یا حداقل موافق با خشونت نشان داده‌اند.
احترام به درگذشتگان
گرامیداشت و زنده نگه داشتن نام و یاد انسان‌های الهی، شایسته، فرهیخته، فرهنگ‌ساز، نقش‌آفرین، مصلح و تاریخ‌ساز، پس از مرگ و حضور بر سر مزار و زیارت قبور آنان، نشانگر محبت و ارادت انسان به نیکی‌ها و کمالات انسانی است که در سرشت آدمی ریشه دارد. هرچند ممکن است موانعی مانند غفلت، خودبینی و وسوسه‌های شیطانی، مانعی برای درک این مساله فطری باشند، اما گرایش عملی انسان با این واقعیت سرشته شده است.
باورهای متزلزل
باورهای صحیح و ارزشمند باعث بروز سخنان و رفتارهای پسندیده می‌شود و مسلمانان تلاش دارند معصومان علیهم‌السلام را که بهترین آفریده‌های خدا هستند، مورد احترام و تجلیل قراربدهند. این امر نه تنها بر همگان واجب است، بلکه صرفاً به زمان حیات و زنده بودن آنها منحصر نیست، بلکه پس از وفات آنها نیز باید ادامه داشته باشد.
از کسانی که معصومان را با انسان‌های معمولی مقایسه می‌کنند و برای مردگان پس از دفن هیچ ارزشی قائل نیستند، جای تعجب وجود ندارد که گرامیداشت معصومان و آبادانی حرم معصوم را نادرست بدانند. این شیوه بزرگداشت و بنای یادمان برای بزرگان، به دین اسلام اختصاص ندارد و امروزه در دنیای بین‌الملل، ادای احترام به قبور بزرگان هر کشور و آئین، به یکی از رسم‌های ملی و مهم در میان مردم جهان تبدیل شده است.
یاران فقیر
از دیرباز مساله فقرزدایی از جامعه، یکی از چالش‌های اصلی در جوامع بوده و هست. دین اسلام با تأکید بر اهمیت مسئله فقرزدایی، قوانین گوناگونی را همانند زکات، خمس، انفاق و کفاره‌های مربوط به تخلف از احکام، برای رفع این مشکل به مسلمانان ابلاغ کرده است.
قرآن کریم به عنوان معجزه‌ای جاودان و شاهدی زنده، برای همگان گزارش کرده است که در جریان دعوت پیامبران الهی به مسیر حق و حقیقت، معمولاً افراد کم‌بضاعت و فقیر، آنان را اجابت می‌کردند[1] و بیشتر ثروتمندان به دلیل تعارض دین با منافع دنیایی، مخالفت می‌کردند و حتی اگر دعوت پیامبران را می‌پذیرفتند، در ادامه مسیر دچار انحراف و سقوط می‌شدند. کم بودند حق‌مداران ثروتمند نسبت به فقرا و ضعیفان جامعه که عاقبت بخیر بمانند.[2]
مسلمانان باورمند
از این رو، نمی‌توان همه مسلمانان را در برابر چالش فقرزدایی یکسان انگاشت؛ زیرا مسلمان ثروتمندی که باورهای دینی مستحکم دارد، برای یاری فقیران تلاش می‌کند و البته بخشی از ثروت خود را به احترام و گرامیداشت معصومان هزینه می‌کند، اما مسلمانی که با وجود تمکن مالی، باورهای دینی سست دارد، نه خود را برای کمک به فقیران مکلف می‌بیند و نه احترام به معصومان برایش اهمیت دارد و صرفاً به آبادانی دنیای خویش می‌اندیشد. با این حال، برخی فقیران مسلمان با وجود سختی در اداره زندگی، یاری رساندن به معصوم و آبادانی حرم آنها را برای خود افتخار دانسته و بخشی از مال خود را در این راه انفاق می‌کنند.
پی نوشت
[1]. هود/27.
[2]. قصص/81.